Τότε που όλα έδειχναν ήρεμα και αγνά.
Ας ξαναελπίσουμε σ' ένα καλύτερο αύριο, ειρηνικό, πιο δίκαιο, χωρίς υποκρισία και εκμετάλλευση.
Ας ξαναελπίσουμε σ' ένα καλύτερο αύριο, ειρηνικό, πιο δίκαιο, χωρίς υποκρισία και εκμετάλλευση.
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008
Άσκηση σύνδεσης αντιστάσεων με ακολουθία ερωτήσεων - απαντήσεων.
Από το βιβλίο Οδηγός Μελέτης (Study Guide - 1981) για το γνωστό βιβλίο Φυσικής των Resnick, Halliday μια άσκηση σύνδεσης αντιστάσεων σε διαδοχικά βήματα.
Η σελίδα είναι χωρισμένη σε δυο στήλες, δεξιά οι ερωτήσεις κλιμακούμενης πορείας και αριστερά οι απαντήσεις, για να πάρεις την επιθυμητή απάντηση, πρέπει να γίνει η κατάλληλη ερώτηση.
Το βιβλίο σε μορφή αυτού που λέμε εδώ «βοηθήματος» έχει σύντομη θεωρία, λίγες ασκήσεις λυμένες, και στο τέλος μια γενική προγραμματισμένη άσκηση (programmed problem) με διαδοχικά βήματα πορείας σχεδόν για όλα τα κεφάλαια της φυσικής, με βάση το βιβλίο της Φυσικής των Halliday Resnick.
Παρόμοιες ασκήσεις προγραμματισμένης πορείας
Το βιβλίο σε μορφή αυτού που λέμε εδώ «βοηθήματος» έχει σύντομη θεωρία, λίγες ασκήσεις λυμένες, και στο τέλος μια γενική προγραμματισμένη άσκηση (programmed problem) με διαδοχικά βήματα πορείας σχεδόν για όλα τα κεφάλαια της φυσικής, με βάση το βιβλίο της Φυσικής των Halliday Resnick.
Παρόμοιες ασκήσεις προγραμματισμένης πορείαςΣημαντικά γεγονότα σε χρονιές που λήγουν σε 9
1609: 400 χρόνια από τότε που ο Κέπλερ και ο Γαλιλαίος άνοιξαν τον δρόμο για τη σύγχρονη αστρονομία. Από τον κλειστό κόσμο στο άπειρο σύμπαν.
1969: 40 χρόνια από την κατάκτηση της Σελήνης. Τα πρώτα βήματα στο Φεγγάρι, Ιούλιος 1969
1809: 200 χρόνια από τη γέννηση του Δαρβίνου. Η θεωρία της εξέλιξης των ειδών που διατύπωσε ο Δαρβίνος καθόρισε το σύγχρονο πρόσωπο της Βιολογίας.
1969: 40 χρόνια από την παραίτηση του Καρόλου ντε Γκωλ. Το αντίο του στρατηγού.
1929: 80 χρόνια από το κραχ. Ανήκει στο παρελθόν;
1999: Ευρώπη. Το ECU γίνεται ευρώ.
1909: 100 χρόνια από το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδή. Καταλύτης επαναστατικών αλλαγών. Η έλευση του Βενιζέλου.
1939: 70 χρόνια από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
1919: 90 χρόνια από τη Συνθήκη των Βερσαλιών. Το τέλος του Μεγάλου Πολέμου.
1949: 60 χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου. Τέσσερις εκδοχές του τέλους.
1959: 50 χρόνια από την είσοδο του Κάστρο στην Αβάνα. Ο Φιντέλ που άλλαξε την Κούβα.
1909: 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου. Ο ποιητής της Ρωμιοσύνης.
1919: 90 χρόνια από τη δολοφονία της Λουξεμπούργκ. Η κόκκινη Ρόζα.
1879: 130 χρόνια από τη γέννηση του Αλβέρτου Αϊνστάιν. Ο οραματιστής του χωροχρόνου.
1989: 20 χρόνια ιδιωτική τηλεόραση. Παράθυρα στον κόσμο.
1989: 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Το γκρέμισμα των συμβόλων.
1959: 50 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου δελτίου ΠΡΟ-ΠΟ.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ – Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008.
1969: 40 χρόνια από την κατάκτηση της Σελήνης. Τα πρώτα βήματα στο Φεγγάρι, Ιούλιος 1969
1809: 200 χρόνια από τη γέννηση του Δαρβίνου. Η θεωρία της εξέλιξης των ειδών που διατύπωσε ο Δαρβίνος καθόρισε το σύγχρονο πρόσωπο της Βιολογίας.
1969: 40 χρόνια από την παραίτηση του Καρόλου ντε Γκωλ. Το αντίο του στρατηγού.
1929: 80 χρόνια από το κραχ. Ανήκει στο παρελθόν;
1999: Ευρώπη. Το ECU γίνεται ευρώ.
1909: 100 χρόνια από το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδή. Καταλύτης επαναστατικών αλλαγών. Η έλευση του Βενιζέλου.
1939: 70 χρόνια από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
1919: 90 χρόνια από τη Συνθήκη των Βερσαλιών. Το τέλος του Μεγάλου Πολέμου.
1949: 60 χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου. Τέσσερις εκδοχές του τέλους.
1959: 50 χρόνια από την είσοδο του Κάστρο στην Αβάνα. Ο Φιντέλ που άλλαξε την Κούβα.
1909: 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου. Ο ποιητής της Ρωμιοσύνης.
1919: 90 χρόνια από τη δολοφονία της Λουξεμπούργκ. Η κόκκινη Ρόζα.
1879: 130 χρόνια από τη γέννηση του Αλβέρτου Αϊνστάιν. Ο οραματιστής του χωροχρόνου.
1989: 20 χρόνια ιδιωτική τηλεόραση. Παράθυρα στον κόσμο.
1989: 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Το γκρέμισμα των συμβόλων.
1959: 50 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου δελτίου ΠΡΟ-ΠΟ.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ – Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008.
Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008
Υπέρ των νέων συνηγορία (του Ευτύχη Μπιτσάκη)
Υπέρ των νέων συνηγορία
Ποιον ορίζοντα βλέπουν, λοιπόν, μπροστά τους οι νέοι; Στις κοινωνίες του όψιμου καπιταλισμού -και στην ελληνική με τις ιδιαιτερότητές της- καταστρέφεται ό,τι κατέκτησε ο άνθρωπος με αγώνες στην πορεία της Ιστορίας. Αν δεχτούμε τον ορισμό του Μαρξ, ότι η ουσία του ανθρώπου καθορίζεται από το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι σε μια κοινωνία όπου τα πάντα μετριούνται με «την αισχρή ανταλλαγή τοις μετρητοίς», η ιστορικά κατακτημένη ουσία του ανθρώπου εξαχνώνεται. Το άτομο μένει μετέωρο σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό, ακατανόητο και χωρίς ελπίδα. Τα συνθήματα που κυριάρχησαν αυτές τις μέρες απηχούν τις προηγούμενες διαπιστώσεις.
Τα προηγούμενα ισχύουν -λιγότερο ή περισσότερο- για όλες τις κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες, εξ ου και ο φόβος των Ευρωπαίων για νέες εξεγέρσεις απ' αφορμή την εξέγερση της ελληνικής νεολαίας. Αλλά η χώρα μας έχει και τα δικά της «προνόμια», συνέπειες της καθυστερημένης και ανώμαλης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Συγκεκριμένα: Η Ελλάδα ήταν βασικά μια «καθυστερημένη» αγροτική χώρα. Μέρος της οικονομίας και του εργατικού δυναμικού της καταστράφηκε με την κατοχή και τον εμφύλιο. Η αναρχική, απρογραμμάτιστη και ραγδαία οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη που ακολούθησε, πραγματοποιήθηκε σε βάρος των «δύο μόνιμων πηγών του πλούτου: της γης και των ανθρώπων». Τα ορεινά και ημιορεινά χωριά άδειασαν, με τη βία ή εξαιτίας της φτώχειας και η οικονομία τους καταστράφηκε. Αντίστοιχα, γιγαντώθηκαν οι σημερινές φρικαλέες τερατουπόλεις, με τις γνωστές συνέπειες. Μέσα σ' αυτή τη διαδικασία καταστροφής και ανάπτυξης, οξύνθηκαν οι κοινωνικές αντιθέσεις και ειδικά η αντίθεση φτώχειας - πλούτου. Η μεταπολεμική κεφαλαιοκρατική συσσώρευση πραγματοποιήθηκε σε βάρος και της αγροτιάς και της εργατικής τάξης: άθλια ημερομίσθια, άθλιοι μισθοί και, αντίστοιχα, τιμές των αγροτικών προϊόντων κάτω από την αξία τους. Ετσι, όσοι νέοι δεν εγκατέλειψαν για πολιτικούς λόγους τα χωριά τους, κατέφυγαν στις πόλεις ελπίζοντας σε καλύτερες ημέρες!
Νέο πλέγμα αντιθέσεων: παλαιοί προλετάριοι και αγρότες-μέτοικοι, αγωνίζονταν να επιβιώσουν και αν μπορέσουν, να περάσουν στην κατηγορία των μικροαστών - και ένα ποσοστό τα κατάφερε. Από την άλλη πλευρά, αναπτύχθηκε μια νέα μεγαλοαστική τάξη από τους μαυραγορίτες της κατοχής, τους ωφελημένους από τον εμφύλιο, τους εκλεκτούς της χούντας, αλλά και από τους αετονύχηδες της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Μια αστική και μεγαλοαστική τάξη χυδαία, ματαιόδοξη, επιδειξιομανής, αδίστακτη, διαπλεκόμενη με κάθε εξουσία. Δημόσια έργα, εξοπλισμοί, χαριστικά δάνεια, φοροαπαλλαγές, κανόνας το «άρπαξε να φας» και οι συνέπειες: σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ (ατιμώρητα), σκάνδαλα της Ν.Δ. (ατιμώρητα), χρηματιστηριακή φούσκα, σκάνδαλο της Vodafone που έφτασε να κατασκοπεύει και τον πρωθυπουργό και το οποίο «κουκουλώθηκε», σκάνδαλο του ΥΠΠΟ (Ζαχόπουλος), σκάνδαλο της Ζίμενς, σκάνδαλα ιερωμένων (Βατοπέδιο, Μονή Τοπλού κ.λπ.), υπουργοί που παραβιάζουν τους νόμους τους, συγγενείς υπουργών μπλεγμένοι σε σκάνδαλα, και άλλα μικρότερα ων ουκ έστιν αριθμός. Σήψη και κρίση. Αλλά: «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι».
Και το κράτος; Το κράτος μας πάντα αντιμετώπιζε το πιο ζωντανό κομμάτι της νεολαίας σαν εχθρό. Ας πάμε πενήντα χρόνια πίσω: στις τεράστιες διαδηλώσεις για την Κύπρο. Οι «αύρες» μάς ράντιζαν τότε με χημικά. Τα «όργανα της τάξεως» μάς αντιμετώπιζαν με τα κλομπ και τις κλωτσιές. Υστερα από μια διαδήλωση, δολοφόνησαν δύο νέους στα Εξάρχεια. Τότε που κράτος και παρακράτος προετοίμαζαν τη δικτατορία, δολοφόνησαν τον Σωτήρη Πέτρουλα. Η χούντα συνέχισε με βασανιστήρια, εξαφανίσεις και δολοφονίες. Και μετά την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση των κοινοβουλετικών θεσμών; Μετρήστε τη σειρά των δολοφονημένων νέων. Τελευταίος, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος!
Γιατί αυτή η μανία εναντίον των πιο έξυπνων, των πιο ευαίσθητων και των πιο ζωντανών νέων; Επειδή στο κράτος δεν έγινε ποτέ «κάθαρση» και το παρακράτος συνεχίζει να υπάρχει και να δρα στα σκοτάδια της πιο μαύρης πραγματικότητας της κοινωνίας. Οι στρατοδίκες και οι άνθρωποι του παρακράτους του εμφυλίου και μετά, ετελεύτησαν βιολογικά. Αλλά οι πυρήνες και οι διάδοχοί τους επιβιώνουν, μεταλλασσόμενοι και μένοντας ίδιοι: εχθροί του λαού. Και με ποια κριτήρια επιλέγονται σήμερα οι αστυνομικοί και με ποια ιδεολογία διαπαιδαγωγούνται;
Και η Αριστερά; Φτώχεια μέσα στον πλούτο! Πόλεμοι! Αυταρχικό κράτος. Αυτά είναι τρία προβλήματα, απέναντι στα οποία έπρεπε να βρει τρόπους κοινής δράσης. Η ευθύνη της πολυδιάσπασης της Αριστεράς είναι ιστορική. Αλλά ιδιαίτερα βαρύνει την ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία βρήκε ως «επαναστατική» στρατηγική την επιστροφή σε ένα ηρωικό, αλλά ιστορικά, από μια άποψη, καταδικασμένο παρελθόν. Η Αριστερά θα απαντήσει, θεωρητικά και πρακτικά στα ερωτήματα για το μέλλον;
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ
Έθνη τα πρόσθεν, τη φθορά βεβυσμένα
Όλεθρον άρδην, δυσμενούς πεφευγότα
Υψούτε χείρας, συν κρότοις εφυμνίοις
Μόνον σέβοντα, Χριστόν ως ευεργέτην
Εν τοις καθ’ ημάς, συμπαθώς αφιγμένον
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
Τήραε τον αγά τον ψεύτη, τον κοτσάμπαση τον κλέφτη ...ο κυρίαρχος λαός.
Ο ...κυρίαρχος Λαός μια ζωή στη γωνία!
1974-2008: 34 και… χρόνια, ή κοντά 13.000 μέρες.
Πολλές απ’ αυτές, αλλά και για πολλούς, «μαύρες», ή, –έστω–, ασπρόμαυρες, αν εξαιρέσουμε κάποιες χιονοπτώσεις, εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80, και κάποιες άλλες στις αρχές του 2000, όταν για μεγάλο χρονικό διάστημα είδαμε αρκετές «χιονάτες μέρες», για να κάνουμε και λίγο ...μαύρο χιούμορ.
Απ’ το «Κωνσταντίνος Καραμανλής ή τανκς», φθάσαμε στο: Κώστας Καραμανλής και: «Δεν σκοπεύω να συνταξιοδοτηθώ πρόωρα»…Απ’ το «Δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε», φθάσαμε στο: «Αστυνομικοί, αμυνθείτε, καλυφθείτε, μην πυροβολείτε»…Απ’ την προσωρινή λιτότητα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, φθάσαμε στην διαρκώς παρατεινόμενη σκληρή λιτότητα των Καραμανληδο-Παπανδρέου, του Γιώργου Ράλλη, του Κώστα Μητσοτάκη, του Κώστα Σημίτη, που συνεχίστηκε και επί των ημερών του Κώστα Καραμανλή Β’, του ανηψιού, που –οσονούπω– φαίνεται να παραδίδει τη σκυτάλη στον Γιώργο Παπανδρέου Β’, τον εγγονό. Δεν είναι –φαίνεται– της μοίρας του Ελληνικού λαού ν’ απαλλαγεί απ’ τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου…Και ένας Θεός ξέρει για πόσα ακόμη χρόνια θα συνεχιστεί αυτή η μαύρη λιτότητα.Ήταν Ιούλιος του 1974, όταν μετά από τη «μαύρη 7ετία», τη χούντα των Παπαδοπουλο - Παττακο - Μακαρέζων περάσαμε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Και άνοιξε ο «Ναός» της Δημοκρατίας, –η Βουλή των Ελλήνων. Και επέστρεψαν οι εξόριστοι και αυτοεξόριστοι πολιτικοί μας, από τη Γαλλία, την Αμερική, την τότε Δυτική Γερμανία, και απ’ αλλού. Και δεν πέρασε πολύς καιρός που οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και τα συνθήματα άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν, μέσα κι έξω από τη Βουλή: «Έξω απ’ το ΝΑΤΟ - Μέσα στο ΝΑΤΟ», «Έξω απ’ την ΕΟΚ - Μέσα στην ΕΟΚ», «Έξω απ’ την ΟΝΕ - Μέσα στην ΟΝΕ», «Όχι στο Μάαστριχτ», «Όχι στις Βρυξέλλες», «Όχι» παντού. Αλλά και «ΝΑΙ» παντού.Και να τα σκάνδαλα, να οι μίζες, να οι ρεμούλες, να, να, να…Τι να πρωτοθυμηθούμε, τι να πρωτοξεχάσουμε; «Ολυμπιακή», «Πάμπερς», «Δήμητρες», «Ωνάσειο», «κωλόσπιτα», «δωράκια 500 εκατομμυρίων δραχμών», Γούκους, Κωσκοτάδες, «17 Ν», Ε.Λ.Α. και εν ψυχρώ δολοφονίες πολιτικών, δικαστικών λειτουργών και δημοσιογράφων, «Σταμούλους», κλπ., κλπ.…
Κοντά 20 χρόνια λιτότητα, υποσχέσεις απ’ τους ΝΔ-ΠΑΣΟΚους πολιτικούς, υπομονή απ’ τους εργαζόμενους. Φθάσαμε και στο αποκαλούμενο «βρώμικο ’89» και τις «ανίερες συμμαχίες», τη «συγκυβέρνηση» –κατά το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου,– Δεξιάς - Αριστεράς, παρ’ ότι ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν ξεκάθαρος: «Ανοχή στην κυβέρνηση Τζαννή Τζαννετάκη, μέχρι την έκδοση της Απόφασης του «Ειδικού Δικαστηρίου».
Και το ’90, ο ελληνικός λαός αποφάσισε ν’ αλλάξει σελίδα και εξέλεξε πρωθυπουργό τον Κώστα Μητσοτάκη, αλλά οι περιπέτειες συνεχίστηκαν. Στήριξε όλες του τις ελπίδες ο δύσμοιρος λαός μας στον Κώστα Μητσοτάκη, αλλά ούτε εκείνος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Και το 1990, με αφορμή το «Ειδικό Δικαστήριο», για όσα «φοβερά και τρομερά» είχαν συμβεί στη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας απ’ το ΠΑΣΟΚ, το μίσος μπήκε ανάμεσα στις δυο παρατάξεις και λίγο έλλειψε να γίνουν όλα «μπάχαλο». Και να τα «γαλάζια και πράσινα καφενεία», να το απύθμενο μίσος μεταξύ γονιών και παιδιών, μεταξύ αδελφών, μεταξύ συγγενών και φίλων. Πόσες καλημέρες κόπηκαν τότε και πόσες οικογένειες κινδύνεψαν να διαλυθούν!… Και να τα καινούργια σκάνδαλα: «ΟΤΕ - Υποκλοπές», Γριλάκηδες, «ΑΓΕΤ» ή «(Φ)ΑΓΕΤ», Μητσοτάκηδες», «Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες»… Κι ο κυρίαρχος λαός και πάλι στη γωνία…
Σαν έφθασαν οι εκλογές του ’93, διαδέχτηκε τη Ν.Δ. και τον Κώστα Μητσοτάκη, –για δεύτερη φορά–, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και πάλι το ίδιο σκηνικό: Καινούργια σκάνδαλα, καινούργιοι αντεργατικοί νόμοι! «Άρθρο 330», «Νόμος Σιούφα», «Άρθρο 4», «Νόμος Ρέππα», «Νόμος Γιαννίτση». Κι αργότερα –επί Σημίτη– άλλα δεινά: Ίμια, ευχαριστήρια στους Αμερικάνους, «κραχ» στο Χρηματιστήριο, παράνομες μίζες, κλπ.,κλπ.…
Αλλαγή πολιτικής σκυτάλης το 2004, και πάλι στην εξουσία η Ν.Δ. Και ξανά σκάνδαλα!… Κι είναι ν’ αναρωτιέται κανείς: Μα, τίποτε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο!; Κατάρα τον «δέρνει»; «ΖΙΜΕΝΣ», «Βαρθολομαίος», «Θέμος και Μάκης», παράνομη εξαγωγή «μαύρου» χρήματος σε τράπεζες της Ευρώπης και σε λογαριασμούς του Θέμου, –για 5,5 εκατομμύρια ευρώ μιλάμε–, DVD, «Ζαχόπουλος», «Τσιτουρίδης», «Μαγγίνας», «Καταστροφή της Πελοποννήσου από πυρκαγιές», σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, και οι… προφητείες του Αγίου Κοσμά επαληθεύονται!…Κι ύστερα απ’ τα όσα δεινά και τους δυνάστες που πέρασαν από μπροστά μας, φθάσαμε στις Βιστωνίδες και τα Βατοπαίδια ή Βατοπαιδία ή «Φάτε Παιδία»… Στους Δρύδες, στους Φωτιάδηδες, στους Δούκες, Ρουσόπουλους, Πελέκες, Σωτηρόπουλες και δεν έχει τέλος ο κατάλογος των εμπλεκόμενων στα οικονομικά σκάνδαλα, στη μοιρασιά του «μαύρου» χρήματος, στον παράνομο πλουτισμό.
Και να ξανά το Πολυτεχνείο, τα Εξάρχεια, οι κουκουλοφόροι, οι γνωστοί - άγνωστοι, τα άδικα φονικά, η άγρια εκμετάλλευση μεταναστών, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, οι καταλήψεις, οι εξεγέρσεις μαθητών και εργατών. Και μέσα σ’ όλα τα δεινά, μας προέκυψε πρόσφατα και ο άδικος χαμός ενός 15χρονου παλληκαριού. Του Αλέξη Γρηγορόπουλου, σ’ ένα χωρίς προηγούμενο χάος, στο κέντρο της Αθήνας, όπου λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν εκατοντάδες εμπορικά καταστήματα, κι όχι μόνο!… Όπου αρκετός κόσμος έμεινε χωρίς μεροκάματο, μέρες χρονιάρες!… Όπου οι κουκουλοφόροι –οι γνωστοί-άγνωστοι– τα έκαναν «γυαλιά-καρφιά»!…, ενώ η Ελληνική Αστυνομία τα έκανε «θάλασσα»…
Και πριν αποφασίσει η Δικαιοσύνη για το τι συνέβη κι ένας άτυχος νέος έχασε τη ζωή του, βγήκαν οι «ειδήμονες» κι εξέδωσαν πόρισμα: «Τα ζητούσε ο οργανισμός του Αλέξη, που είχε αποκλίνουσα συμπεριφορά», κλπ., κλπ.…Ντροπή και αίσχος!… Κανένας σεβασμός στο νεκρό παλληκάρι. Κι αντί να βγάλουν τον «σκασμό» μέχρι ν’ αποφανθεί η Δικαιοσύνη, ξημεροβραδιάζουν στα τηλεοπτικά κανάλια –ιδιωτικά και κρατικά–, όλοι αυτοί που είναι οι μόνοι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα μας και προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι για όλα όσα συμβαίνουν, «φταίνε εκείνοι που χαϊδεύουν τ’ αφτιά των κουκουλοφόρων»!…
Λες κι ο λαός δεν ξέρει τι του γίνεται, δεν έχει μάτια να δει, δεν έχει μυαλό να σκεφτεί, λες και βρίσκεται στους δρόμους, έτσι, για πλάκα…Μεταξύ των πολιτικών αναλυτών κι ο βουλευτής Αργολίδας, Γιάννης Μανώλης. Ακούστε, ή μάλλον διαβάστε, τι είπε ο άνθρωπος: «Εμείς οι Έλληνες τρώμε τις σάρκες μας, όλοι είμαστε ίδιοι», –προφανώς εννοούσε τους πολιτικούς. «Θα μπορούσε, τα χρήματα που θα δοθούν στους καταστραφέντες μαγαζάτορες των Αθηνών, να είχαν δοθεί για την ανέγερση κάποιου νοσοκομείου, κάποιου σχολείου, ή, τέλος πάντων, κάτι ανάλογου». Και τα είπε όλα αυτά ο κ. Μανώλης, λες και η κυβέρνηση δεν είχε αντιληφθεί για ποιον σκοπό αγωνίζονταν και διαδήλωναν οι εργαζόμενοι. Λες και είχε αποφασιστεί να δοθούν τα χρήματα αυτά στους εργαζόμενους και μόλις εκδηλώθηκαν οι καταστροφές, η κυβέρνηση τα πήρε απ’ τους εργαζόμενους και τα ’δωσε στους λεηλατηθέντες και καταστραφέντες εμπόρους του κέντρου της Αθήνας.Αστείες δικαιολογίες, δηλαδή…Αμάν πια!… Αμάν!… Ή για να χρησιμοποιήσω τη φράση του συρμού: Έλεος πια!… Έλεος!… Συμπολίτευση και Αντιπολίτευση, βρείτε τα, επιτέλους!… Και η Αντιπολίτευση, πρέπει να προτείνει λύσεις, ενώ η Συμπολίτευση πρέπει ν’ αφήσει κατά μέρος τους εγωισμούς, ας πάψει να τα ρίχνει όλα στους προηγούμενους και ας αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν. Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που έστειλε τους «άλλους» στο σπίτι τους… Ας μην τους
επιτρέψει να γυρίσουν ξανά, γιατί «παλιό άλογο, καινούργια περπατησιά δεν κάνει»!…
Δεν είναι καιρός πια για διχόνοιες! Κάντε κάτι, –επιτέλους– όλοι μαζί, γιατί ο λαός θα σας γυρίσει –ολονών– την πλάτη…Από έναν απλό χωρικό, μια πρόταση, καθώς πιστεύει πως: «Πολλά και σημαντικά πράγματα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, έγιναν, ακούγοντας κάποιοι, ακόμη και τη γνώμη ενός ηλιθίου».
Με τα ελάχιστα γράμματα –τα κολλυβογράμματα– που έμαθε, προτείνει –μεταξύ σοβαρού και αστείου: Όσοι έκλεψαν, έκλεψαν, όσοι πλούτισαν, –παράνομα ή νόμιμα– πλούτισαν… Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή. Καθώς λέγεται, από χείλη ειδημόνων –εκτός αν κινδυνολογούν– η Ελλαδίτσα μας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που στο άμεσο μέλλον, δεν θα μπορεί να δανειστεί από τους Ευρωπαίους ετέρους της κεφάλαια, ώστε ν’ αντεπεξέλθει στις οικονομικές δυσκολίες που αφήνει πίσω του το παγκόσμιο οικονομικό «κραχ»… Προτείνει, λοιπόν, ο απλός χωρικός: «Η ζάπλουτη Εκκλησία της Ελλάδας, δείχνοντας το χριστιανικό της πρόσωπο, την ώρα μάλιστα που λοιδορείται για όσα συμβαίνουν στους κόλπους της, αλλά, εφαρμόζοντας, παράλληλα και το Λόγο του Θεού, ας προβεί στον δανεισμό –έντοκο ή άτοκο– του Ελληνικού Κράτους, έτσι που αυτό να εξοφλήσει τις όποιες μέχρι τώρα οικονομικές του υποχρεώσεις, κι όλα ν’ αρχίσουν από το μηδέν». Για το χτίσιμο της Ελλάδας όλων των Ελλήνων, της Ελλάδας της Δικαιοσύνης, της Ελλάδας του μέλλοντος!Είναι υποχρέωση της Ελλαδικής Εκκλησίας, της Εκκλησίας της Αγάπης, της Εκκλησίας του Χριστού… Ας το κάνει, λοιπόν!…
Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008
Οι αισθήσεις αδρανούν στις αργές μεταβολές.
Η ιστορία ενός βατράχου!
View SlideShare presentation or Upload your own.
Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008
Ο Αρνί Ντάνκαν υπουργός παιδείας στην κυβέρνηση Ομπάμα.
Τον Αρνι Ντάνκαν, γενικό επιθεωρητή των Δημοσίων Σχολείων του Σικάγο, επέλεξε ο Μπαράκ Ομπάμα για τη θέση του υπουργού Παιδείας στη νέα κυβέρνησή του.Ο Ντάνκαν, παλιός φίλος του εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ -με τον οποίο μάλιστα συχνά παίζουν μπάσκετ-, έχει χαρακτηριστεί ως «μεταρρυθμιστής».
Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως επικεφαλής Δημοσίων Σχολείων του Σικάγο, ο Ντάνκαν άσκησε πιέσεις για μεγαλύτερη ποιότητα στη διδασκαλία και έχει προωθήσει βελτιώσεις σε σχολεία που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα.
Η Μάργκαρετ Σπέλινγκ, σημερινή υπουργός Παιδείας των ΗΠΑ, χαρακτήρισε τον Αρν Ντάνκαν ως δάσκαλο «οραματιστή» και μεταρρυθμιστή, λέγοντας ότι αποτελεί μια «θαυμάσια επιλογή για τη θέση».
Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008
Ανατολική Κράψη Ιωαννίνων. Το Δημοτικό Σχολειό.
Από το χωριό Ανατολική Κράψη το Δημοτικό Σχολείο και η κεντρική εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, τη δεκαετία 1970. Ως το 1964 δεν είχε αμαξιτό δρόμο. Θυμάμαι το Σχολείο σκεπασμένο με μαύρη σχιστόπλακα. Η φωτογραφία είναι μετά το κάψιμο του Σχολείου το 1967 και τον σεισμό της 1ης Μάη 1967 στην περιοχή. Η φωτογραφία από το αρχείο του Αποστόλου Βερτόδουλου.
Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους
Του Παντελη Mπουκαλα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Τρίτη 9 Δεκ 2008
Νοέμβριος 1980. Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Μαζική διαδήλωση. Η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 ετών, πέφτει νεκρή, χτυπημένη από τα κλομπ των αστυνομικών, ενώ ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, 26 ετών, σκοτώνεται από πυροβόλο όπλο. Η υπεσχημένη «εξονυχιστική έρευνα» και η «παραδειγματική τιμωρία των ενόχων» έμειναν λόγος κενός. Κανένας ένοχος δεν βρέθηκε, για να δοθεί έτσι το σήμα ατιμωρησίας προς τις δυνάμεις ασφαλείας. Εκτοτε, κάποιοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί ζουν με το βάρος δύο αδικοχαμένων ψυχών· αλλά στη δική τους ψυχή δεν πρέπει να ήταν ιδιαίτερα μεγάλο το βάρος αυτό.
Νοέμβριος 1985. Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Εξάρχεια. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας σκοτώνει τον μαθητή Μιχάλη Καλτεζά· η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Ο υπερυπουργός Μένιος Κουτσόγιωργας παραιτείται «για λόγους ευθιξίας», αλλά η παραίτησή του δεν γίνεται αποδεκτή από τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου· η ευθιξία πάντως ή υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν υπακούει σε κανένα νόμο σχετικότητας, δεν εξαρτάται από τη βούληση κανενός ανωτέρου. Ο Μελίστας καταδικάζεται πρωτοδίκως σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και στο εφετείο αθωώνεται. Το σήμα ατιμωρησίας ξαναδίνεται.
Δεκέμβριος 2008. Εξάρχεια. Ενας ειδικός φρουρός, που οι συνάδελφοί του τον αποκαλούν «Ράμπο», σκοτώνει τον μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο· η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο στήθος. Οι δεκάδες αυθόρμητες μαρτυρίες, στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο δεν επιτρέπουν στις δυνάμεις ασφαλείας να προωθήσουν το απαλλακτικό σενάριο του «αστυνομικού εν αμύνη» και του «βρασμού ψυχής». Οι αυτόπτες βεβαιώνουν ότι ο αστυνομικός εκτέλεσε εν ψυχρώ το παλικαράκι ύστερα από ασήμαντο φραστικό επεισόδιο και αμέσως έπειτα αποχώρησε μαζί με τον συνάδελφό του, αφήνοντάς το να ξεψυχάει. Ο υπερυπουργός Π. Παυλόπουλος και ο υφυπουργός Π. Χηνοφώτης υποβάλλουν την παραίτησή τους «για λόγους ευθιξίας». Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής δεν αποδέχεται την παραίτησή τους· η ευθιξία ωστόσο υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν υπακούει σε κανέναν νόμο σχετικότητας.
Συγκλονισμένοι οι μαθητές από τον φόνο του αδελφού τους διαδηλώνουν την οργή τους. Με την πικρή γνώση ότι η φωνή τους δεν θα ακουστεί, καταθέτουν στον Αγνωστο Στρατιώτη λουλούδια και βιβλία, Αρχαία, Λογοτεχνία, Μαθηματικά, όσα διαβάζει ένα παιδί. Ανάμεσα στα βιβλία ίσως διακρίνουμε κι ένα αντίτυπο του Συντάγματος, με υπογραμμισμένα δύο σημεία:
Αρθρο 2.1: «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας».
Αρθρο 5.2. «Ολοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους».
Αυτό το «όλοι» το έχουν διπλά υπογραμμίσει οι μαθητές. Με αίμα.
Νοέμβριος 1980. Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Μαζική διαδήλωση. Η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου, 21 ετών, πέφτει νεκρή, χτυπημένη από τα κλομπ των αστυνομικών, ενώ ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής, 26 ετών, σκοτώνεται από πυροβόλο όπλο. Η υπεσχημένη «εξονυχιστική έρευνα» και η «παραδειγματική τιμωρία των ενόχων» έμειναν λόγος κενός. Κανένας ένοχος δεν βρέθηκε, για να δοθεί έτσι το σήμα ατιμωρησίας προς τις δυνάμεις ασφαλείας. Εκτοτε, κάποιοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί ζουν με το βάρος δύο αδικοχαμένων ψυχών· αλλά στη δική τους ψυχή δεν πρέπει να ήταν ιδιαίτερα μεγάλο το βάρος αυτό.
Νοέμβριος 1985. Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Εξάρχεια. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας σκοτώνει τον μαθητή Μιχάλη Καλτεζά· η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του. Ο υπερυπουργός Μένιος Κουτσόγιωργας παραιτείται «για λόγους ευθιξίας», αλλά η παραίτησή του δεν γίνεται αποδεκτή από τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου· η ευθιξία πάντως ή υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν υπακούει σε κανένα νόμο σχετικότητας, δεν εξαρτάται από τη βούληση κανενός ανωτέρου. Ο Μελίστας καταδικάζεται πρωτοδίκως σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και στο εφετείο αθωώνεται. Το σήμα ατιμωρησίας ξαναδίνεται.
Δεκέμβριος 2008. Εξάρχεια. Ενας ειδικός φρουρός, που οι συνάδελφοί του τον αποκαλούν «Ράμπο», σκοτώνει τον μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο· η σφαίρα βρίσκει τον δεκαπεντάχρονο στο στήθος. Οι δεκάδες αυθόρμητες μαρτυρίες, στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο δεν επιτρέπουν στις δυνάμεις ασφαλείας να προωθήσουν το απαλλακτικό σενάριο του «αστυνομικού εν αμύνη» και του «βρασμού ψυχής». Οι αυτόπτες βεβαιώνουν ότι ο αστυνομικός εκτέλεσε εν ψυχρώ το παλικαράκι ύστερα από ασήμαντο φραστικό επεισόδιο και αμέσως έπειτα αποχώρησε μαζί με τον συνάδελφό του, αφήνοντάς το να ξεψυχάει. Ο υπερυπουργός Π. Παυλόπουλος και ο υφυπουργός Π. Χηνοφώτης υποβάλλουν την παραίτησή τους «για λόγους ευθιξίας». Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής δεν αποδέχεται την παραίτησή τους· η ευθιξία ωστόσο υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν υπακούει σε κανέναν νόμο σχετικότητας.
Συγκλονισμένοι οι μαθητές από τον φόνο του αδελφού τους διαδηλώνουν την οργή τους. Με την πικρή γνώση ότι η φωνή τους δεν θα ακουστεί, καταθέτουν στον Αγνωστο Στρατιώτη λουλούδια και βιβλία, Αρχαία, Λογοτεχνία, Μαθηματικά, όσα διαβάζει ένα παιδί. Ανάμεσα στα βιβλία ίσως διακρίνουμε κι ένα αντίτυπο του Συντάγματος, με υπογραμμισμένα δύο σημεία:
Αρθρο 2.1: «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας».
Αρθρο 5.2. «Ολοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους».
Αυτό το «όλοι» το έχουν διπλά υπογραμμίσει οι μαθητές. Με αίμα.
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008
Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
Ενα εντυπωσιακό πείραμα ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής σε μεγάλη κλίμακα.
Το μεγάλο κεντρικό κυλινδρικό πηνίο (σαν βαρέλι) διαρρέεται από εναλλασσόμενο ρεύμα. Παράγεται, έτσι χρονικά μεταβαλλόμενο μαγνητικό πεδίο.Το φωτιστικό με κάμποσες λάμπες, καταλήγει σε κυκλικό πηνίο από το οποίο περνάει μαγνητική ροή χρονικά μεταβαλλόμενη. Οι λάμπες είναι συνδεμένες στις άκρες του κυκλικού πηνίου.
Στο πηνίο αναπτύσσεται τάση από επαγωγή που τροφοδοτεί με ρεύμα τις λάμπες, και έτσι φωτοβολούν.
Με άλλα λόγια το κλασσικό πείραμα επαγωγής με τα δυο πηνία.
Εντυπωσιάζει όμως με τις τόσες λάμπες να φωτοβολούν, χωρίς να είναι συνδεμένες σε κάποια φανερή πηγή ρεύματος, η μεγάλη κλίμακα του πειράματος με την τόσο ευδιάκριτη μεταφορά ενέργειας από απόσταση χωρίς σύρματα.
Μερίδιο στο εντυπωσιακό πείραμα έχει και ο «ηθοποιός» δάσκαλος - πειραματιστής που κάνει το πείραμα να μιλά, δίνοντας ψυχή από την ψυχή του στα άψυχα.
Εντυπωσιάζει όμως με τις τόσες λάμπες να φωτοβολούν, χωρίς να είναι συνδεμένες σε κάποια φανερή πηγή ρεύματος, η μεγάλη κλίμακα του πειράματος με την τόσο ευδιάκριτη μεταφορά ενέργειας από απόσταση χωρίς σύρματα.
Μερίδιο στο εντυπωσιακό πείραμα έχει και ο «ηθοποιός» δάσκαλος - πειραματιστής που κάνει το πείραμα να μιλά, δίνοντας ψυχή από την ψυχή του στα άψυχα.
Ενα εξαιρετικό ξεκίνημα στη διδασκαλία της επαγωγής ή των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων.
(η φωτογραφία από το Μουσείο Επιστημών στο Παρίσι, με το ΕΚΦΕ Ρεθύμνου τον Οκτώβριο του 1999)
(η φωτογραφία από το Μουσείο Επιστημών στο Παρίσι, με το ΕΚΦΕ Ρεθύμνου τον Οκτώβριο του 1999)
Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008
Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
Ο Γουλιέλμος από τα Μαρκονιάτικα της Μπολόνια.
Ο καθηγητής της Ηλεκτρονικής Φυσικής του Πανεπιστημίου της Αθήνας,Μιχαήλ Αναστασιάδης ( -1978)
Ιδρυτής και Διευθυντής του Ενδεικτικού Ραδιοηλεκτρολογίας, Ιδρυτής και Διευθυντής του Ιονοσφαιρικού Ινστιτούτου, Ιδρυτής του περιοδικού «Φυσικός Κόσμος» γράφει για τον Ιταλο-άγγλο Γουλιέλμο Μαρκόνι στο περιοδικό «Φυσικός Κόσμος» στο τεύχος 47 τον Νοέμβριο του 1974.
…Είπαμε ότι η εποχή που εξιστορούμε ήταν η ρομαντική εποχή της Φυσικής. Ήταν, ας μη το ξεχνάμε, η εποχή που έγραψε τα αθάνατα ιστορήματα επιστημονικής φαντασίας ο Ιούλιος Βέρν. Η δίψα του κόσμου για επιστημονικές κατακτήσεις, για την επιχείρηση και των πιο παράτολμων πειραματισμών ήταν απεριόριστη. Ενώ γκρεμιζόταν στην ουσία το κλασσικό οικοδόμημα της Φυσικής, οι τεχνικές κατακτήσεις πυράκτωναν την φαντασία και των πιο ασπούδαστων και απλοϊκών ανθρώπων. Ας μη ξεχνάμε ότι ο μεγαλύτερος από τους εφευρέτας, ο Έντισον, δεν σπούδασε ποτέ σε κανένα πανεπιστήμιο και σε καμιά τεχνική σχολή. Ακόμη ο Γκραμ που δίκαια θεωρείται πατέρας των δυναμομηχανών συνεχούς ρεύματος (δακτύλιος του Γκραμ και συλλέκτης) ήταν ένας ευφάνταστος μαραγκός που χρησιμοποιούσε ο Έντισον στις δουλειές του. Όλα ήταν προσιτά και ανοικτά για όλους εκείνη την εποχή.
Μια όμως από τις πιο προσφιλείς διασκεδάσεις – γιατί για σπιτικές διασκεδάσεις μάλλον επρόκειτο- ήταν να επαναλαμβάνονται τα πειράματα του Χέρτς στην εκπομπή και να ενεργοποιείται ο συνοχεύς του Μπαρνλύ στη λήψη. Ο πρώτος που κατόρθωσε να πραγματοποιήσει μια τέτοια σύνδεση από το δωμάτιο του στον κήπο του, δηλαδή σε απόσταση μερικών μέτρων, δημοσίευσε το κατόρθωμά του με πολύ υπερηφάνεια στα περιοδικά εκλαϊκεύσεως της εποχής εκείνης. Και θεωρήθηκε νικητής στο πρωτάθλημα της εμβέλειας.
Ένα τέτοιο περιοδικό έπεσε στα χέρια του εικοσάχρονου τότε Γουλιέλμου Μαρκόνι. Περνούσε τότε τις μέρες του στην πατρική έπαυλη, έξω από την Μπολόνια, στα Μαρκονιάτικα, όπως λεγόταν η περιοχή από τα μεγάλα κτήματα και αμπελώνες που είχε εκεί ο πατέρας του, πλούσιος γαιωκτήμονας, παντρεμένος με μια Ιρλανδοσκωτσέζα την Άννυ Τζόνσον. Πολύ συχνά ταξίδευε στην πατρίδα της μητέρας του, τόσο που δεν είναι υπερβολή αν χαρακτηρισθεί σαν Αγγλο-ιταλός ή Ιταλο-άγγλος. Αυτή η διπλή ιδιότητα στάθηκε αφάνταστα χρήσιμο στοιχείο στην σταδιοδρομία του ή καλύτερα στην αξιοποίηση του συστήματος που συνέθεσε και εκείνος μα που εκμεταλλεύθηκε μόνος και αποδοτικά ο Μαρκόνι.
Λέμε και εκείνος, γιατί εδώ πρέπει να παρεμβάλλωμε την ουσιώδη λεπτομέρεια ότι το σύστημα Μαρκόνι είχε ήδη πραγματοποιηθεί για μεγάλες επιδόσεις από τον Ρώσο φυσικό Ποπώφ που προσέθεσε στο σύστημα "πομπός Χέρτς και συνοχεύς Μπαρνλύ" την κεραία, ένα δίπολο δηλαδή, που συντόνιζε στη συχνότητα που δημιουργούσε ο πομπός του Χέρτς.
Η φιλολογία γύρω από το σημείο αυτό στάθηκε και είναι πολύ πλούσια. Ο Μαρκόνι διεκδικεί για τον εαυτό του μια πολύ ουσιώδη πραγματοποίηση. Αντί για δίπολο χρησιμοποιούσε μια κατακόρυφη προσγειωμένη κεραία χρησιμοποιώντας έτσι τη γη σαν κάτοπτρο που διπλασίαζε το ενεργό τμήμα του ακτινοβολούντος συστήματος. Αλλά και αυτό το επίτευγμα του αμφισβητείται.
Μια του ενέργεια δ
εν του αμφισβητήθηκε ποτέ. Ότι είχε την εξυπνάδα, που ίσως οφείλεται και κατά σημαντικό ποσοστό στο σκωτσέζικο αίμα που έτρεχε στις φλέβες του, να σπεύσει μετά τα πρώτα επιτυχημένα πειράματα που έκανε στη βίλλα Γκριφφόνε των πατρικών κτημάτων, να πάρει ένα βρετανικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που του επέτρεψε να βρει άφθονα και εύκολα χρήματα από το Σίτυ του Λονδίνου. Μπορεί ο Ποπώφ να είχε και αυτός ανάλογες επιτυχίες εμβέλειας. Πράγματι εκείνη περίπου την εποχή, είχε επιτύχει να συνδέσει το Λιμεναρχείο της Κροστάνδης με ένα ρωσικό πολεμικό που ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι μερικά μίλλια μακριά. Αλλά ποτέ δεν σκέφτηκε να κατοχυρώσει αυτή του την επιτυχία με διπλώματα ευρεσιτεχνίας και με ίδρυση εταιριών. ………………
Μια του ενέργεια δ
εν του αμφισβητήθηκε ποτέ. Ότι είχε την εξυπνάδα, που ίσως οφείλεται και κατά σημαντικό ποσοστό στο σκωτσέζικο αίμα που έτρεχε στις φλέβες του, να σπεύσει μετά τα πρώτα επιτυχημένα πειράματα που έκανε στη βίλλα Γκριφφόνε των πατρικών κτημάτων, να πάρει ένα βρετανικό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας που του επέτρεψε να βρει άφθονα και εύκολα χρήματα από το Σίτυ του Λονδίνου. Μπορεί ο Ποπώφ να είχε και αυτός ανάλογες επιτυχίες εμβέλειας. Πράγματι εκείνη περίπου την εποχή, είχε επιτύχει να συνδέσει το Λιμεναρχείο της Κροστάνδης με ένα ρωσικό πολεμικό που ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι μερικά μίλλια μακριά. Αλλά ποτέ δεν σκέφτηκε να κατοχυρώσει αυτή του την επιτυχία με διπλώματα ευρεσιτεχνίας και με ίδρυση εταιριών. ………………
…..Κρίνοντας τον Μαρκόνι με την απόσταση του χρόνου (πέθανε στις 20 Ιουλίου του 1937 στη Ρώμη, σε ηλικία 63 ετών) δεν μπορούμε να μην τον λογαριάσουμε ανάμεσα στους μεγάλους ευεργέτες της ανθρωπότητας. Σ’ ολόκληρη τη ζωή του, μια ζωή γεμάτη δόξες και επιτυχίες τιμημένος από όλη την ανθρωπότητα, δεν ξέχασε ποτέ και δεν παρέλειψε ποτέ να τιμήσει την μνήμη του Βιντσέντσου Ρόζα, του ταπεινού καθηγητού του γυμνασίου του Λιβόρνου, που του έμαθε τις πρώτες αρχές του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού........
Ένας εικονογραφημένος πίνακας ταξινόμησης των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων ΕΔΩ
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008
Paul Hewitt: My best memory is the exhilaration of teaching conceptual physics to more than 1000 nonscience students year after year.
Η Ένωση Δασκάλων Φυσικής των ΗΠΑ (American Association of Physics Teacher), το 2006,« Γιορτάζοντας τα 75 χρόνια διάκρισης στην ενίσχυση της κατανόησης και της αναγνώρισης της Φυσικής μέσω της διδασκαλίας»
(Celebrating 75 Years of Excellence in Enhancing the Understanding and Appreciation of Physics Through Teaching)
απευθύνθηκε σε 75 γνωστούς φυσικούς ερευνητές, δασκάλους φυσικής, συγγραφείς οι οποίοι εξέθεσαν τις απόψεις τους, σε 4 ερωτήσεις, λίγο πολύ κοινές για όλους (για τις αλλαγές με τη μεγαλύτερη απήχηση στη Φυσική τα τελευταία 75 χρόνια, για τις αλλαγές στη Φυσική και στη διδα
σκαλία της φυσικής τα επόμενα 25 χρόνια, για τις αναμνήσεις τους, αν είναι αισιόδοξοι για το μέλλον της Φυσικής, και τέλος για το αγαπημένο τους χρώμα). Οι 75 φυσικοί επελέγησαν μετά από ψηφοφορία μεταξύ των μελών της Ένωσης στην ιστοσελίδα της Ένωσης.
Οι απαντήσεις των φημισμένων φυσικών και δασκάλων φυσικής, δημοσιεύτηκαν σε ένα μικρό βιβλιαράκι.
Σήμερα η συνέντευξη με τον Paul Hewitt
Paul G. Hewitt
Physics Instructor Emeritus, City College of San Francisco, CA
Changes with the greatest impact in the past 75 years.
Positive impact: A great change in physics in the past 75 years has been the proportion of students
studying it. Prior to the effects of the GI Bill on education following Word War II, few students studied physics. I think also that there were fewer physics courses for nonscience majors. That has changed, as physics is more and more making its way into the general educational mainstream.
Negative impact: 75 years ago, physics textbooks emphasized concepts qualitatively as well as quantitatively. Reduction of qualitative emphasis occurred in books after Word War II. More and more, physics courses became courses in applied mathematics.
Changes in physics and physics education in the next 25 years.
Positive changes: I see a reversal of the science occurring, where physics in high schools will begin the science sequence (as it does in most of the word already). Following physics will be chemistry, and then molecular biology.
Negative changes: Those teaching high school physics will resist this reversal because they will lose both their elevated status and their delight in teaching small classes of the best
and brightest students.
Memories
My best memory is the exhilaration of teaching conceptual physics to more than 1.000 nonscience physics year after year, who took the course as an elective, at City College of San Francisco. My worst memory is cleaning out my office upon retirement.
Are you hopeful about the future of physics.
I feel hopeful about the future of physics because learning it is becoming more and more in the reach of students. Learning it is becoming more and more in the reach of students. Learning via the web offers optional routes to learning that didn’t exist until recently. Because physics is so central to science, it will grow with growing interest in general.
Favorite color
For clothing, blue. For automobiles, cyan. In general, violet. In particular, the combination of red and violet, the two ends of visible s
pectrum – as in bougainvillea bushes, for example.
Percentage of Public High School
Graduates Taking Intro Science Courses
1982: Physics 15% Chemistry 31% Biology 77%
1987: Physics 20% Chemistry 44% Biology 86%
1990: Physics 22% Chemistry 49% Biology 91%
1994: Physics 25% Chemistry 56% Biology 93%
1998: Physics 29% Chemistry 60% Biology 93%
Απόδοση στα ελληνικά πατήστε ΕΔΩ
(Celebrating 75 Years of Excellence in Enhancing the Understanding and Appreciation of Physics Through Teaching)
απευθύνθηκε σε 75 γνωστούς φυσικούς ερευνητές, δασκάλους φυσικής, συγγραφείς οι οποίοι εξέθεσαν τις απόψεις τους, σε 4 ερωτήσεις, λίγο πολύ κοινές για όλους (για τις αλλαγές με τη μεγαλύτερη απήχηση στη Φυσική τα τελευταία 75 χρόνια, για τις αλλαγές στη Φυσική και στη διδα
σκαλία της φυσικής τα επόμενα 25 χρόνια, για τις αναμνήσεις τους, αν είναι αισιόδοξοι για το μέλλον της Φυσικής, και τέλος για το αγαπημένο τους χρώμα). Οι 75 φυσικοί επελέγησαν μετά από ψηφοφορία μεταξύ των μελών της Ένωσης στην ιστοσελίδα της Ένωσης.Οι απαντήσεις των φημισμένων φυσικών και δασκάλων φυσικής, δημοσιεύτηκαν σε ένα μικρό βιβλιαράκι.
Σήμερα η συνέντευξη με τον Paul Hewitt
Paul G. Hewitt
Physics Instructor Emeritus, City College of San Francisco, CA
Changes with the greatest impact in the past 75 years.
Positive impact: A great change in physics in the past 75 years has been the proportion of students
studying it. Prior to the effects of the GI Bill on education following Word War II, few students studied physics. I think also that there were fewer physics courses for nonscience majors. That has changed, as physics is more and more making its way into the general educational mainstream.
Negative impact: 75 years ago, physics textbooks emphasized concepts qualitatively as well as quantitatively. Reduction of qualitative emphasis occurred in books after Word War II. More and more, physics courses became courses in applied mathematics.
Changes in physics and physics education in the next 25 years.
Positive changes: I see a reversal of the science occurring, where physics in high schools will begin the science sequence (as it does in most of the word already). Following physics will be chemistry, and then molecular biology.
Negative changes: Those teaching high school physics will resist this reversal because they will lose both their elevated status and their delight in teaching small classes of the best
and brightest students.Memories
My best memory is the exhilaration of teaching conceptual physics to more than 1.000 nonscience physics year after year, who took the course as an elective, at City College of San Francisco. My worst memory is cleaning out my office upon retirement.
Are you hopeful about the future of physics.
I feel hopeful about the future of physics because learning it is becoming more and more in the reach of students. Learning it is becoming more and more in the reach of students. Learning via the web offers optional routes to learning that didn’t exist until recently. Because physics is so central to science, it will grow with growing interest in general.
Favorite color
For clothing, blue. For automobiles, cyan. In general, violet. In particular, the combination of red and violet, the two ends of visible s
pectrum – as in bougainvillea bushes, for example.Percentage of Public High School
Graduates Taking Intro Science Courses
1982: Physics 15% Chemistry 31% Biology 77%
1987: Physics 20% Chemistry 44% Biology 86%
1990: Physics 22% Chemistry 49% Biology 91%
1994: Physics 25% Chemistry 56% Biology 93%
1998: Physics 29% Chemistry 60% Biology 93%
Απόδοση στα ελληνικά πατήστε ΕΔΩ
Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Νίκος Παππάς, Ναύαρχος, ο Κυβερνήτης του Α/Τ Βέλος: Τιμή στους νέους και στις νέες του Πολυτεχνείου ΄73.
Από τον Ναύαρχο Ν. ΠΑΠΠΑ Επίτιμο Αρχηγό ΓΕΝ
Κυβερνήτη του Α/Τ ΒΕΛΟΣ 73.
35 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω κάποιες σκέψεις και αισθήματα που έχουν σχέση με το τότε και το σήμερα.Την εξέγερση των νέων στο Πολυτεχνείο το 1973 πρέπει να τη θυμόμαστε και να την τιμούμε, όπως πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε κάθε αγώνα για το σύνολο της κοινωνίας μας.
Δυστυχώς, στην εποχή του ατομισμού και της προσωπικής προβολής, όλοι οι αγώνες για το κοινό καλό είτε παραποιούνται και χρησιμοποιούνται κατά το ματαιόδοξο δοκούν του καθενός, είτε λησμονούνται αν δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανάλογα. Έτσι, παραποιείται και εκφυλίζεται συστηματικά η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ‘λησμονείται’ η εξέγερση της Νομικής, λησμονείται και το Κίνημα του Ναυτικού.
Οι τρείς σημαντικότεροι σταθμοί της αντιδικτατορικής δράσης που οδήγησαν στην πτώση της χούντας.
Η εξέγερση κατά της χούντας στη Νομική Σχολή ήταν η θρυαλλίδα που ενεργοποίησε την απόφαση εκτέλεσης του σχεδιασμένου Κινήματος του Ναυτικού και το Κίνημα του Ναυτικού αναζωπύρωσε τη λαϊκή εξέγερση με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο.
Πέρα από την αλληλεπίδραση των ενεργειών, αυτές είχαν και ένα κοινό παρονομαστή, πολύ ‘ενοχλητικό’ για όσους θέλουν να τις εκμεταλλευτούν ‘πολιτικά’.
Ήταν αυθόρμητες, συλλογικές και ανεξάρτητες κομματικών καθοδηγήσεων και μηχανισμών.
Στη σημερινή εποχή του ‘αμύνεσθαι περί …Πάρτης, τοις κείνων …χρήμασι πειθόμενοι’, η εξέγερση της Νομικής, το Κίνημα του Ναυτικού και η εξέγερση του Πολυτεχνείου θα πρέπει να προβάλλονται στις διαστάσεις τους που δείχνουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων υπέρ του συνόλου, τον αγώνα των λίγων υπέρ των πολλών, χωρίς κομματικές και κλαδικές περιχαρακώσεις.
Οι εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο έχουν εκφυλιστεί τόσο από την τυποποίησή τους όσο και από την υπερεκμετάλλευση, τόσο εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, όσο και από τα στοιχεία εκείνα που βρίσκουν ευκαιρία δημόσιας προβολής της κουκουλοφόρου καταστρεπτικής δράσης τους.
Το Κίνημα του Ναυτικού, γιορτάζεται κάθε χρόνο με μια λιτή και μη προβεβλημένη εκδήλωση επί του Αντιτορπιλικού ΒΕΛΟΣ στο Φάληρο, εν πολλοίς μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Η εξέγερση της Νομικής βυθίστηκε στη λήθη.
Αν θέλουμε, ως κοινωνία, να παιδεύουμε τους επερχόμενους, να βγάζουμε σωστά συμπεράσματα να παραδειγματιζόμαστε και να τιμούμε τους ανθρώπους που ‘αμύνονταν περί Πάτρης’, ας ξανασκεφτούμε ‘τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι’ το πώς διαχειριζόμαστε τις μνήμες.
Τιμή στους νέους και νέες του Πολυτεχνείου 73.
Εδώ οι αναμνήσεις ενός δεινού blogger του Κωστή Γκορτζή, τότε σημαιοφόρου του Α/Τ Βέλος.
Κυβερνήτη του Α/Τ ΒΕΛΟΣ 73.
35 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω κάποιες σκέψεις και αισθήματα που έχουν σχέση με το τότε και το σήμερα.Την εξέγερση των νέων στο Πολυτεχνείο το 1973 πρέπει να τη θυμόμαστε και να την τιμούμε, όπως πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε κάθε αγώνα για το σύνολο της κοινωνίας μας.
Δυστυχώς, στην εποχή του ατομισμού και της προσωπικής προβολής, όλοι οι αγώνες για το κοινό καλό είτε παραποιούνται και χρησιμοποιούνται κατά το ματαιόδοξο δοκούν του καθενός, είτε λησμονούνται αν δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανάλογα. Έτσι, παραποιείται και εκφυλίζεται συστηματικά η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ‘λησμονείται’ η εξέγερση της Νομικής, λησμονείται και το Κίνημα του Ναυτικού.
Οι τρείς σημαντικότεροι σταθμοί της αντιδικτατορικής δράσης που οδήγησαν στην πτώση της χούντας.
Η εξέγερση κατά της χούντας στη Νομική Σχολή ήταν η θρυαλλίδα που ενεργοποίησε την απόφαση εκτέλεσης του σχεδιασμένου Κινήματος του Ναυτικού και το Κίνημα του Ναυτικού αναζωπύρωσε τη λαϊκή εξέγερση με αποκορύφωμα το Πολυτεχνείο.
Πέρα από την αλληλεπίδραση των ενεργειών, αυτές είχαν και ένα κοινό παρονομαστή, πολύ ‘ενοχλητικό’ για όσους θέλουν να τις εκμεταλλευτούν ‘πολιτικά’.
Ήταν αυθόρμητες, συλλογικές και ανεξάρτητες κομματικών καθοδηγήσεων και μηχανισμών.
Στη σημερινή εποχή του ‘αμύνεσθαι περί …Πάρτης, τοις κείνων …χρήμασι πειθόμενοι’, η εξέγερση της Νομικής, το Κίνημα του Ναυτικού και η εξέγερση του Πολυτεχνείου θα πρέπει να προβάλλονται στις διαστάσεις τους που δείχνουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων υπέρ του συνόλου, τον αγώνα των λίγων υπέρ των πολλών, χωρίς κομματικές και κλαδικές περιχαρακώσεις.
Οι εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο έχουν εκφυλιστεί τόσο από την τυποποίησή τους όσο και από την υπερεκμετάλλευση, τόσο εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, όσο και από τα στοιχεία εκείνα που βρίσκουν ευκαιρία δημόσιας προβολής της κουκουλοφόρου καταστρεπτικής δράσης τους.
Το Κίνημα του Ναυτικού, γιορτάζεται κάθε χρόνο με μια λιτή και μη προβεβλημένη εκδήλωση επί του Αντιτορπιλικού ΒΕΛΟΣ στο Φάληρο, εν πολλοίς μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Η εξέγερση της Νομικής βυθίστηκε στη λήθη.
Αν θέλουμε, ως κοινωνία, να παιδεύουμε τους επερχόμενους, να βγάζουμε σωστά συμπεράσματα να παραδειγματιζόμαστε και να τιμούμε τους ανθρώπους που ‘αμύνονταν περί Πάτρης’, ας ξανασκεφτούμε ‘τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι’ το πώς διαχειριζόμαστε τις μνήμες.
Τιμή στους νέους και νέες του Πολυτεχνείου 73.
Εδώ οι αναμνήσεις ενός δεινού blogger του Κωστή Γκορτζή, τότε σημαιοφόρου του Α/Τ Βέλος.
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Σ' εκείνους που δεν εκιότεψαν τις νύχτες του χειμώνα, και δεν εξαργυρώσανε εκείνο τον αγώνα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου στη βίκη παίδεια
Εξιστόρηση του φοιτητικού κινήματος 1970-74 από τον Μάκη Μπαλαούρα
Μάκης Μπαλαούρας (Τότε φοιτητής της ΑΣΟΕΕ, σήμερα υπάλληλος της Τραπέζης της Ελλάδος)
Τόπος εφηβείας
Τόπος της εφηβείας προς άνδρωση, τα Λεχαινά, κωμόπολη της Ηλείας, που ζούσε με τη συλλογική ανάμνηση της άνθησής του ως εμπορικού κέντρου την εποχή της σταφίδας. Κατάλοιπα, μια αριστοκρατική νοοτροπία, επαρχιώτικος σνομπισμός προς τους κατοίκους της γύρω περιοχής, μαζί όμως μια κουλτούρα που έπαιρνε σχήματα περιοδικών και ομίλων.
Δεκαετία του ’60 και τα αυταρχικά πλαίσια του εκπαιδευτικού συστήματος συναντιόταν με τα καταπιεσμένα ένστικτα των περισσότερων καθηγητών μας. Ρόλος παιδονόμου και χωροφύλακα, απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 8 το βράδυ, πηλήκιο και ποδιά, κινηματογράφος κατόπιν εντολής και μαζικά, μαλλιά μας τα μετρούσαν -κυριολεκτικά- με τη μεζούρα. Πώς να αντιληφθεί κανείς – αν δεν τον έχει - ζήσει αυτό το φασισμό; Πολύ περισσότερο όταν τη θέση του περιβόητου καθηγητή μας του Μπαμπέλα, κατέχει σήμερα ο Πράχτορας που διορίστηκε καθηγητής στο ίδιο γυμνάσιο.
Γυμνάσιο Λεχαινών λοιπόν, αφού πρώτα περιπλανήθηκα σε όλες τις τάξεις του δημοτικού στη Ζάκυνθο και στην Πάτρα, μακριά από γονείς, αδέρφια και φίλους. Χρόνια δύσκολα για όλους και σκληρά για μένα. Ατίθασος χαρακτήρας, ίσως να’ χει δίκιο η θειά μου η Σοφού, που λέει πως μ’ έστρωσε και ήρθα σ’ επαφή με τα βιβλία, σηκώνοντας όλη τη δανειστική βιβλιοθήκη της Πάτρας.
Κάτι η καταπίεση του γυμνασίου, κάτι η βενιζελική παράδοση της οικογένειας, κάτι τα μασκαριλίκια της χούντας, κάτι ο χαρακτήρας της παρέας, μας έκαναν μα μη συμπαθούμε τη δικτατορία. Άλλωστε δε βρίσκαμε κανένα λόγο να εξηγούμε τις συλλήψεις των κομουνιστών, τον έγκλεισμό τους στο δημοτικό σχολείο με τα καρφωμένα παράθυρα. Ακόμα περισσότερο μας προκαλούσε το μαρσάρισμα που προκλητικά έκανε ο μοτοσυκλετιστής διοικητής της Χωροφυλακής στις βραδινές τρομοκρατικές εφόδους στα σπίτια αριστερών, σηκώνοντας από το κρεβάτι παιδιά για να ψάξει για ανατρεπτικό υλικό.
Τέτοια, βέβαια, γίνονταν και πριν από το πραξικόπημα, μετά από αυτό έγιναν πολλοί οι μοτοσικλετιστές και οι βραδινές επισκέψεις πλήθυναν.
Ελεύθερες ώρες χωρίς σχεδόν διάβασμα, βοηθός στο μαγαζί του πατέρα και του θείου μου. Η καλύτερη μου ήταν όταν φορτώναμε δυο τρεις φορές το κάρο με την Ψαριά και παραδίναμε σε μπακάλικα και φούρνους αλεύρια, μακαρόνια και μπακαλιάρο παστό. Αργότερα που γέρασε η Ψαριά και δεν τράβαγε, εκσυγχρονιστήκαμε αγοράζοντας τρίκυκλο. Ο πρώτος έρωτας μετ’ εμποδίων, περιμένοντας τις πρώτες πρωϊνές ώρες , ώστε να μη με πάρει κανένα μάτι, για να δρασκελίσω το παράθυρό της, ψαχουλεύοντας στο σκοτάδι τον απαγορευμένο καρπό.
Πέτυχα στην Ανωτάτη Εμπορική, έκπληξη γι όλους, εκτός από τον πατέρα, που πίστευε σε μένα, όπως έμαθα αργότερα. Ο πατέρας γλυκός, καλαμπουρτζής και πειραχτήρι. Ποτέ οξύς, και δίκαιος. Υπήρξε σπουδαίος έμπορος του Πειραιά. Ο πόλεμος, ο εμφύλιος, ο χαρακτήρας του, τον οδήγησαν ξανά στα Λεχαινά.
…….
Στη σχολή τακτικός. Πρώτη φάση η ανακάλυψη της Αθήνας και των απόκρυφων για μας θελγήτρων της. Λίγο μετά, στο τρίτο έτος, δεν μπορούσαμε να αντέξουμε πια την ασφυξία των εκοφιτών και των ασφαλιτών. Είναι και θέμα αισθητικής. Αναζήτηση συντρόφων. Δεν μπορεί θα υπάρχουν. Σημείο αναφοράς, τα μακριά μαλλιά, το Βήμα και η κόντρα στη μαζική κουλτούρα του ποδοσφαίρου που μας επέβαλλε ο Ασλανίδης. Συνάντηση με το Δημήτρη.
Τι να κάνουμε; Αρχίζει η τρέλα, η εξέγερσή μας.
Το Μάη του 1972 μαζεύαμε υπογραφές για να γίνουν ελεύθερες εκλογές στη σχολή, τριακόσια παλικάρια, αγόρια και κορίτσια. Τις έχω ακόμα τις υπογραφές. Τις πήγαμε στο Μηνά, στα Νέα. Αυτός σκέφτηκε: «Ή τρελοί είναι ή χαφιέδες. Ας τους βάλω σε καραντίνα»
Η ασφάλεια ήταν σίγουρη όντως για μας. Έπρεπε αμέσως να παρέμβει, όπως αυτή ήξερε. Με κάλεσε ο Καραπαναγιώτης. Απειλές και πατρικές προτροπές: «Άλλωστε ο ξαδερφός σου, ο Σταματόπουλος, είναι στέλεχος της εθνικής κυβερνήσεως, δεν πρέπει να πας κόντρα εσύ, αλλιώς θα την πληρώσεις άσχημα»
Και στο χωριό μας κοίταζαν περίεργα. Ο πρώτος που είχε μακριά γένια και μακριά μαλλιά. Αχώριστο το τζάκετ. Από το αντάρτικο είχαν να δουν τέτοιους!
Κάποτε, σε κάποιες φασαρίες, ο πρύτανης ειρωνεύτηκε το προκλητικό ντύσιμό μας και ο Ψαθάς τον πετσόκοψε στο χρονογράφημά του.
Κηδεία Σεφέρη. Αντιδικτατορικός ξεσηκωμός. Και το νερό γλυφό. Κρατώ το φέρετρο, με καίει ο ώμος μου για καιρό.
Οκτώβρης του 1972 και αναζητούμε τρόπους συσπείρωσης. Μαζί με τον Δημήτρη δημοσιεύουμε ένα ωραίο πολιτικό κείμενο, που δε μασά τα λόγια του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των υπογραφών του Μάη. Από κάτω βάζουμε τα ονόματά μας. Φυσικά πρώτη μας βρίσκει η Ασφάλεια. Αυτή τη φορά άρχισαν τα δύσκολα.
Με αναλαμβάνει ο Σμαϊλης. Με διώχνουν σε άσχημη κατάσταση, τα μαλλιά βγαλμένα, το κορμί γεμάτο μώλωπες. Το μυαλό όμως στους φίλους που περιμένουν σε κάποια ταβέρνα.
Ο Αποστόλης βρίζει και χτυπά το χέρι του στο γραφείο του βασανιστή, γιατί τόλμησε να βρίσει το σύντροφό του το Μάκη. Ο Μανώλης κρατούμενος κι έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Παίρνω τηλέφωνο τον Καραπαναγιώτη και κάνω διαπραγματεύσεις για να πάρω εγώ τη θέση του. Η ολοκλήρωση της συντροφικότητας (Νοσταλγία της εποχής)
Ο Μηνάς των Νέων επιτέλους αποφάσισε: «Είναι τρελοί…»
Οι εξελίξεις ραγδαίες. Το κίνημα γενικεύεται σε όλες τις σχολές. Ανακοινώσεις, υπογραφές, δικαστήρια, βασανιστήρια.
Ο Στέλιος, παλιός, από τους Λαμπράκηδες, μας έφερε κάποιες ιδέες, που δεν είχαν πραγματοποιηθεί λόγω του πραξικοπήματος. Ολοκληρώνουμε την ιδέα, αρχίζουμε να ψάχνουμε για στοιχεία, δουλεύουμε επιστημονικά και κυρίως ομαδικά.
Ετοιμάζεται η γνωστή πια «Μελέτη των δώδεκα» μια εργασία που είναι -ακόμα και σήμερα – πρωτοποριακή. Συνθήκες σπουδών, διδασκόμενα μαθήματα, σχέσεις φοιτητή – καθηγητή, συνθήκες διαβίωσης, ακαδημαϊκές ελευθερίες είναι τα περιεχόμενά της. Ποιοτικό άλμα. Από την άρνηση (όχι σε τούτο ή εκείνο) στη θέση, στη πρόταση. Τα συνομωτικά μας μέσα δε φτάνουν, οι ασφαλίτες της σχολής πρέπει να αποπροσανατολισθούν. Εκτελεστής ο Πράχτορας. Από τότε του βγάλαμε το όνομα. Γενάρης ’73 και κυκλοφορεί το έντυπό μας με τις δώδεκα υπογραφές. Ο Στέλιος, σταμπαρισμένος με τις παράνομες οργανώσεις του «Ρήγα» δεν είναι σωστό να υπογράψει, θα ήταν ο δέκατος τρίτος.
Αίσθηση στα πανεπιστήμια. Ζητούν πληροφορίες και υλικό, και αρχίζουν παρόμοιες εκδόσεις, στην Πάντειο, στην Ιατρική, στη Βιομηχανική. Οι εφημερίδες Το Βήμα, Τα Νέα, Η Βραδυνή δημοσιεύουν ολόκληρη τη μελέτη. Γίνονται παρουσιάσεις και κριτικές από διανοούμενους.
Το καθεστώς γνωρίζει πως τα συνήθη μέτρα ξυλοδαρμού δε θα πετύχουν τίποτα. Αναπροσαρμόζει την τακτική του, χρησιμοποιώντας το καθηγητικό κατεστημένο. Φωτεινή εξαίρεση, όχι μοναδική, ο Χαλικιόπουλος. Όταν τον στέλνουν σπίτι του, τον αποχαιρέτησα στο κατάμεστο αμφιθέτρο με μάτια φλογισμένα από την πυρκαγιά της καρδιάς μας.
Φεβρουάριος 1973, μας περνούν πειθαρχικό. Εμείς βάζουμε την ατίθαση νιότη μας και ο Αντώνης με τον Κώστα τα νομικά τους. Τελικά παρασύρθηκαν και αυτοί. Κι έτσι η απολογία μας έγινε ένα πολιτικό μανιφέστο. Ακόμα και τραγούδι έγινε η ιστορία αυτή. «Δώδεκα παιδιά στον ήλιο»
Έξω από τη σχολή ακούγεται μεγάλη αντάρα. Πλησιάζουμε και τα χάνουμε. Αγέρωχες και αποφασισμένες μπροστά η Ζωή και η Βαγγελιώ. Εκατοντάδες φοιτητές και φοιτήτριες να τραγουδούν τα αγαπημένα τραγούδια, που ήταν απαγορευμένα, να εκστομίζουν τα πρώτα αντιχουντικά συνθήματα. Η πρώτη μαζική αντιδικτατορική συγκέντρωση ήταν γεγονός, θα ακολουθήσουν και άλλες, όλο και μεγαλύτερες, όλο και δυναμικότερες. Η σύγκλητος τρομοκρατείται και σχεδόν μας απαλλάσσουν.
Εννιά μέρες αργότερα αρχίζει να κινείται το Πολυτεχνείο. Σύλληψη, ξύλο πολύ, κλείνει τελείως το μάτι μου. Οι φοιτητές συνεχίζουν , γίνεται η πρώτη κατάληψη της Νομικής, γεμίζει ασφυκτικά η Ασφάλεια. Με μεταφέρουν σε άλλο μεγαλύτερο κελί, μεγαλύτερο και φωτεινό. «Εδώ κρατάμε τις προσωπικότητες. Πριν ήταν ο Παρτσαλίδης…»
Παραπέμπουν έντεκα φοιτητές. Στην αρχή μας πάνε για στρατοδικείο με τον 509, μετά αντιλαμβάνονται πως θα ξεσηκωθούν όλοι και μας παραπέμπουν για παράβαση του μισού Ποινικού Κωδικα, ακόμα και για τεντιμποϊσμό. Μας μεταφέρουν με λεωφορείο και συνοδεία ισχυρή, ο Μανώλης διασπά τον κλοιό και μου πετάει μια σοκολάτα. Συντροφικότητα, δακρύζω.
Στους απέξω δρόμους των δικαστηρίων κόσμος πάρα πολύς. Έχει μπει νερό στ’ αυλάκι για τα καλά.
Στην αίθουσα αναζητούμε τους συγγενείς μας. Εγώ ψάχνω για τον πατέρα μου, φαντάζομαι πως θα έχει έρθει στην Αθήνα. Δε βλέπουμε κανέναν, με πιάνει κατάθλιψη. Αργότερα η αδερφή μου, που μπήκε με κόλπο, μου εξήγησε τι συμβαίνει. Δεν τους άφηναν να μπουν. Γίνεται φασαρία. Εμείς διαμαρτυρόμαστε. Ο Μαγκάκης, ο ποινικολόγος, φωνάζει, απαιτεί τήρηση των ελάχιστων κανόνων. Ανοίγουν οι πόρτες, μπαίνουν οι δημοσιογράφοι, οι συγγενείς και οι …δικηγόροι μας!
Γινόμαστε πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες και περιοδικά, ακόμα και του εξωτερικού. Μαζί με το Σάκη είμαστε οι μοναδικοί σε όλη τη δικτατορική περίοδο που εμφανιζόμαστε κακοποιημένοι. Στο δικαστήριο περνούν ως μάρτυρες οι πάντες: πολιτικοί όλου του φάσματος, καθηγητές, φοιτητές. Η δίκη μετελίσσεται σε κορυφαία πολιτική εκδήλωση. Αρχίζουν καταλήψεις σχολών. Ξανά η Νομική. Δικαζόμαστε με αναστολή. Μόλις βγαίνουμε, μας έρχεται το χαρτί της στράτευσης, η χούντα τα παίζει όλα για όλα. Η ανιστόρητη… Νέες ηγεσίες αναδεικνύονται αμέσως.
Στον Άραξο μας συμπαραστέκονται όλοι οι φαντάροι, μας κολλάνε οι μονιμάδες. Αρχίζουν οι εξετάσεις στα πανεπιστήμια, οι άλλοι στρατευμένοι φεύγουν, εγώ μένω και βράζω στο ζουμί μου.
Κάθε μέρα στην αναφορά: «Αιτούμαι αδείας…» «Αποκλείεται» η απάντηση του υπεύθυνου ασφάλειας. Στέλνω μήνυμα στα παιδιά, μεγάλη συγκέντρωση στην ΑΣΣΟΕ για την άδεια μου. Ο πρύτανης μπροστά στην επιτροπή τηλεφωνεί στον Παττακό, αυτός δίνει εντολή. Έρχομαι στην Αθήνα και το μεσημέρι πάω στο Μουσείο. Με αγκαλιάζουν γνωστοί και άγνωστοι. Νοιώθω ξανά αλλόκοτα αισθήματα. Ξαφνικά αρχίζει το τραγούδι, τα συνθήματα. Μαζεύονται πολλοί και ξεκινούν διαδήλωση μέσα στην Πατησίων, προς την ΑΣΣΟΕ: Νοιώθω δέος. Έχομε γίνει σύμβολα. Το αξίζουμε; Θα ανταποκριθούμε στα αισθήματα των συντρόφων μας;
Επιστροφή και ανακοίνωση σε όλο το τάγμα, διαταγή του Αρχηγείου, πως τιμωρούμαι με τρεις μήνες φυλακή, γιατί «πρόετρεπε τους φοιτητάς εις αντικαθεστωτικάς εκδηλώσεις». Οι φαντάροι νιώθουν πως υπάρχει κάποια αδικία και με αγκαλιάζουν, ακόμα και έφεδροι αξιωματικοί μου μιλούν με συμπάθεια. Μου βγάζουν το λάδι στην αγγαρεία, φαντάροι θέλουν να τις κάνουν οι ίδιοι…
Τραγελαφικές καταστάσεις, με στέλνουν αγγαρεία να φορτώσω ψωμί στο Ρίο. Ξαφνικά πλακώνει το αυτοκίνητο του διοικητή και με γυρίζουν πίσω. Όπως έμαθα, ο λόγος ήταν πως εκεί κοντά είναι το Πανεπιστήμιο της Πάτρας και φοβήθηκαν μήπως ξεσηκωθούν οι φοιτητές. Με τιμωρούν και από πάνω , γιατί έφυγα – είπανε – από τη μονάδα.
Το μόνο που ευχαριστιέμαι και το εκμεταλλεύομαι με το παραπάνω είναι το υπηρεσιακό τηλέφωνο. Το παρακολουθούν και περιμένουν να μάθουν κάτι χρήσιμο γι’ αυτούς.
Τελειώνει η εκπαίδευση της σειράς μας. Θεωρούμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως και με κρατούν ακόμα τρεις μήνες. Από όλη τη σειρά εγώ και ο Κυριακός, ένας Κρητικός ορεσίβιος. Επιτέλους περνώ τη βασική εκπαίδευση, με στέλνουν να γίνω οδηγός φορτηγού, κάνω το στραβό. Με κόβουν και με στέλνουν στο Βίτσι. Μέρος ηρωϊκό και πένθιμο, με χιόνια, λύκους και αρκούδες. Κρατώ στο χέρι τη Ρωμιοσύνη και περπατώ στο πυκνό δάσος, που το παχύ στρώμα των πεσμένων φύλλων έχει να πατηθεί από τον Εμφύλιο. Σπαρμένα κόκαλα παντού, ανταρτών, στρατιωτών, ποιος ξέρει;
Ο Μαρκεζίνης δίνει ξανά τις αναβολές σπουδών. Η δική μου αργεί, γίνονται γεγονότα, επιστρέφω στην Αθήνα, λίγο πριν ξεσπάσει το Πολυτεχνείο.
Μια άλλη φορά η συνταρακτική συνέχεια
Σελίδες από το 2ο τεύχος της ξαστεριας - Απρίλης 1973
Το δεύτερο τεύχος της ξαστεριάς κυκλοφόρησε τον Απρίλη '73, λίγο μετά τον Φλεβάρη της Νομικής
(κορόιδο είσαι Τούντα που πήγες με τη Χούντα-
- Μαύρα κόκινα κιτρινα μπλε τα ματακια μου καλέ
αν δεν βγω από την Ασφάλεια μανούλα μου να το ξέρεις θα πεθάνω-
Άλλος για Χιο τράβηξε και άλλος για Μυτιλήνη
και άλλος στη Σίνας τα στενά αίμα και δάκρυα δίνει-
σε παράφραση γνωστών τραγουδιών τςη εποχής)
Μηνιαία Σπουδαστική Επιθεώρηση
Όργανο της Φοιτητικής Ενώσεως Κρητών
Εκδότης - Διευθυντής Συντάξεως: Μανούσος Τσαφαράκης.
(κορόιδο είσαι Τούντα που πήγες με τη Χούντα-
- Μαύρα κόκινα κιτρινα μπλε τα ματακια μου καλέ
αν δεν βγω από την Ασφάλεια μανούλα μου να το ξέρεις θα πεθάνω-
Άλλος για Χιο τράβηξε και άλλος για Μυτιλήνη
και άλλος στη Σίνας τα στενά αίμα και δάκρυα δίνει-
σε παράφραση γνωστών τραγουδιών τςη εποχής)
Μηνιαία Σπουδαστική Επιθεώρηση
Όργανο της Φοιτητικής Ενώσεως Κρητών
Εκδότης - Διευθυντής Συντάξεως: Μανούσος Τσαφαράκης.
Ξαστερια
View SlideShare presentation or Upload your own.
|
Σχετικό: Στιγμές του φοιτητικού κινήματος 1973
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008
Νικόλαος Ρεβελάκης: Μαρτυρική μαρτυρία.
Όταν έγινε το πραξικόπημα
του Νίκου Ρεβελάκη (τότε φοιτητής Πολυτεχνείου, σήμερα δημόσιος υπάλληλος)
Όταν έγινε το πραξικόπημα (21-4-1967) πήγαινα στην Α΄ Λυκείου. Παρακολουθούσα ως μαθητής τους αγώνες του Γεωργίου Παπανδρέου και της Ένωσης Κέντρου ενάντια στο βασιλιά και στην ξενοκρατία.
Μου έκανε εντύπωση ότι οι πρώτες τους ενέργειες ήταν να καταργήσουν το μάθημα «Στοιχεία Δημοκρατικού Πολιτεύματος και Δικαίου» και ερωτώ γιατί; Δεν πρέπει τα Ελληνόπουλα να παίρνουν δημοκρατική αγωγή από το σχολείο ή πρέπει να γίνουμε όλοι φασίστες;
Είναι αλήθεια, οι συνταγματάρχες δεν κατάργησαν τη δημοκρατία.
Η δημοκρατία είχε προ πολλού καταργηθεί από τους ίδιους τους Ηρακλείς της. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Εν πάση περιπτώσει όμως, μετά τη συνεννόηση βασιλιά – Παπανδρέου – Κανελλόπουλου πηγαίναμε για εκλογές στις 28 Μαΐου. Στις 21 Απριλίου έγινε το πραξικόπημα, και ερωτώ: Γιατί; Ποιος ο λόγος;
Ο λαός δεν αντέδρασε στη δικτατορία. Ελάχιστες είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις. Μόνο η νεολαία από το 1970 και μετά, άρχισε να αντιδρά.
Αποκορύφωμα όλης της αντίδρασης της νεολαίας και του λαού, που άρχισε να ξυπνά, ήταν το Πολυτεχνείο.
Το Πολυτεχνείο δεν έπεσε από τον ουρανό, χρειάστηκε πολύς κόπος να πειστούν οι νέοι μας ότι υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα πέρα από το ποδόσφαιρο.
Είχα την τύχη και την τιμή να πρωτοστατήσω στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και της νεολαίας. Ήμουν πρόεδρος των Τοπογράφων Μηχανικών όταν μπήκαν τα τανκς.
Είχα διαδεχθεί τον στρατευθέντα πρόεδρο Γιάννη Αλαβάνο στην ηγεσία του συλλόγου.
Κρατήθηκα πέντε, έξι μέρες στην Ασφάλεια, όπου εδάρην ανηλεώς, παραπέμφθηκα στο στρα
τοδικείο μαζί με τον Λαφαζάνη και το Βαρλάμη για «απείθεια εις διαταγήν στρατιωτικής αρχής και σύστασιν συμμορίας».
Η κατηγορία ήταν αστήρικτη και κατόπιν πιέσεως του πρύτανη αθωώθηκα.
Αποκορύφωμα όλης αυτής της ιστορίας ήταν ο εγκλεισμός μου στο ψυχιατρείο από τα όργανα του διαβόλου, όπου παρέμεινα δεμένος χειροπόδαρα για ένα εικοσιτετράωρο.
Ο πρύτανης Λοϊζος, ο κοσμήτορας Αργυράκης, ο συγκλητικός Θεοχάρης, ο επιμελητής Λαϊπέτης, ο πατέρας μου, ο μπάρμπας μου ο Γιώργης Σκουλάκης, ο αδελφικός μου φίλος Κώστας Ζάμπας και ο επίσης φίλος μου Δημήτρης Ηλίας ήρθαν, Κύριος οίδε πως, και με απελευθέρωσαν από τα νύχια του διαβόλου.
Αυτά συνέβησαν στα τέλη του Μάρτη του 1973.
Έκτοτε, σακάτης και συντροφιά με τα ηρεμιστικά που μου χορηγούν για αποτοξίνωση, σαν αντίδοτο περιμένω να κλείσει η βιολογική παρένθεση Ρεβελάκη και να περάσω στην αιωνιότητα.
(Από το βιβλίο «Το Πολυτεχνείο ζει; Όνειρα –Μύθοι – Αλήθειες»
Επιμέλεια Δημήτρης Παπαχρήστος - Εκδόσεις Λιβάνη -2004)
του Νίκου Ρεβελάκη (τότε φοιτητής Πολυτεχνείου, σήμερα δημόσιος υπάλληλος)
Όταν έγινε το πραξικόπημα (21-4-1967) πήγαινα στην Α΄ Λυκείου. Παρακολουθούσα ως μαθητής τους αγώνες του Γεωργίου Παπανδρέου και της Ένωσης Κέντρου ενάντια στο βασιλιά και στην ξενοκρατία.
Μου έκανε εντύπωση ότι οι πρώτες τους ενέργειες ήταν να καταργήσουν το μάθημα «Στοιχεία Δημοκρατικού Πολιτεύματος και Δικαίου» και ερωτώ γιατί; Δεν πρέπει τα Ελληνόπουλα να παίρνουν δημοκρατική αγωγή από το σχολείο ή πρέπει να γίνουμε όλοι φασίστες;
Είναι αλήθεια, οι συνταγματάρχες δεν κατάργησαν τη δημοκρατία.
Η δημοκρατία είχε προ πολλού καταργηθεί από τους ίδιους τους Ηρακλείς της. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Εν πάση περιπτώσει όμως, μετά τη συνεννόηση βασιλιά – Παπανδρέου – Κανελλόπουλου πηγαίναμε για εκλογές στις 28 Μαΐου. Στις 21 Απριλίου έγινε το πραξικόπημα, και ερωτώ: Γιατί; Ποιος ο λόγος;
Ο λαός δεν αντέδρασε στη δικτατορία. Ελάχιστες είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις. Μόνο η νεολαία από το 1970 και μετά, άρχισε να αντιδρά.
Αποκορύφωμα όλης της αντίδρασης της νεολαίας και του λαού, που άρχισε να ξυπνά, ήταν το Πολυτεχνείο.
Το Πολυτεχνείο δεν έπεσε από τον ουρανό, χρειάστηκε πολύς κόπος να πειστούν οι νέοι μας ότι υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα πέρα από το ποδόσφαιρο.
Είχα την τύχη και την τιμή να πρωτοστατήσω στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και της νεολαίας. Ήμουν πρόεδρος των Τοπογράφων Μηχανικών όταν μπήκαν τα τανκς.
Είχα διαδεχθεί τον στρατευθέντα πρόεδρο Γιάννη Αλαβάνο στην ηγεσία του συλλόγου.
Κρατήθηκα πέντε, έξι μέρες στην Ασφάλεια, όπου εδάρην ανηλεώς, παραπέμφθηκα στο στρα
τοδικείο μαζί με τον Λαφαζάνη και το Βαρλάμη για «απείθεια εις διαταγήν στρατιωτικής αρχής και σύστασιν συμμορίας».Η κατηγορία ήταν αστήρικτη και κατόπιν πιέσεως του πρύτανη αθωώθηκα.
Αποκορύφωμα όλης αυτής της ιστορίας ήταν ο εγκλεισμός μου στο ψυχιατρείο από τα όργανα του διαβόλου, όπου παρέμεινα δεμένος χειροπόδαρα για ένα εικοσιτετράωρο.
Ο πρύτανης Λοϊζος, ο κοσμήτορας Αργυράκης, ο συγκλητικός Θεοχάρης, ο επιμελητής Λαϊπέτης, ο πατέρας μου, ο μπάρμπας μου ο Γιώργης Σκουλάκης, ο αδελφικός μου φίλος Κώστας Ζάμπας και ο επίσης φίλος μου Δημήτρης Ηλίας ήρθαν, Κύριος οίδε πως, και με απελευθέρωσαν από τα νύχια του διαβόλου.
Αυτά συνέβησαν στα τέλη του Μάρτη του 1973.
Έκτοτε, σακάτης και συντροφιά με τα ηρεμιστικά που μου χορηγούν για αποτοξίνωση, σαν αντίδοτο περιμένω να κλείσει η βιολογική παρένθεση Ρεβελάκη και να περάσω στην αιωνιότητα.
(Από το βιβλίο «Το Πολυτεχνείο ζει; Όνειρα –Μύθοι – Αλήθειες»
Επιμέλεια Δημήτρης Παπαχρήστος - Εκδόσεις Λιβάνη -2004)
|
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008
Lillian McDermott: Virtual laboratory experiments are not an adequate substitute for "hands - on" experience.
Η ένωση φυσικών των ΗΠΑ (American Association of Physics Teacher), το 2006,
« Γιορτάζοντας τα 75 χρόνια διάκρισης στην ενίσχυση της κατανόησης και της αναγνώρισης της Φυσικής μέσω της διδασκαλίας» ( Celebrating 75 Years of Excellence in Enhancing the Understanding and Appreciation of Physics Through Teaching) απευθύνθηκε σε 75 γνωστούς φυσικούς ερευνητές, δασκάλους φυσικής, συγγραφείς οι οποίοι εξέθεσαν τις απόψεις τους, σε 4 ερωτήσεις, κοινές για όλους
(για τις αλλαγές με τη μεγαλύτερη απήχηση στη Φυσική τα τελευταία 75 χρόνια, για τις αλλαγές στη Φυσική και στη διδασκαλία της φυσικής τα επόμενα 25 χρόνια, για τις αναμνήσεις τους, αν είναι αισιόδοξοι για το μέλλον της Φυσικής, και τέλος για το αγαπημένο τους χρώμα)
Οι 75 φυσικοί επελέγησαν μετά από ψηφοφορία μεταξύ των μελών της Ένωσης στην ιστοσελίδα της Ένωσης. Οι απόψεις τους δημοσιεύτηκαν σε ένα μικρό βιβλιαράκι.
H κ. Lillian C. McDermott
(Professor, Director of the Physics Education Group, University of Washington, Seattle) μας λέει:
Changes with the greatest impact in the past 75 years.
Perhaps the most important positive change in physics education has been a movement away from teaching physics as information to be memorized, experimental results to be verified, and problems to be solved with formulas.
The present trend toward involving students more actively in process of science began in the 1950s with the NSF –funded K-12 curriculum development projects. This inquiry – oriented approach to instruction gradually extended to undergraduate education.
During the past 25 years, research in physics education conducted among university students has helped motivate and guide the development of instructional materials and strategies that are more effective than lectures in promoting active learning by students.
Although computers add a new and helpful dimension to physics instruction, they are too frequently used as a cheap substitute for teachers who are in a better position to respond to specific difficulties encountered by their students.
Because of convenience, multiple – choice tests and homework assignments that are computer – graded are overused and the pedagogical advance to the students of carefully written problems and homework solutions is lost.
Replacing instruction in the laboratory with computers is also undesirable.
Virtual laboratory experiments are not an adequate substitute for “hands – on” experience.
Students benefit from confronting the problems of real experimental measurements, as opposed to idealized examples.
Changes in physics and physics education in the next 25 years
I would like to see an increase in the role of physics education research. It seems to me that treating teaching as a science as well as an art is the most efficient way to achieve cumulative improvement in the effectiveness of instruction.
It is important to recognize where students are intellectually at the beginning of instruction, to identify persistent conceptual and reasoning difficulties, to determine how to address these, and to asses the results.
To build on the work of others, as is the traditional in physics, requires the sharing of results at professional meetings that physicists attend and publication in journals that physicists read.
I also think that there needs to be a much greater emphasis on the preparation of K-12 teachers of physics and physical science.
Physics departments should accept more responsibility for this
task and do it well.
In addition to the inappropriate use of technology mentioned above, I am concerned about the trend toward interdisciplinary introductory courses.
It seems to me that in vertically structured subjects, such as physics, one has to build the concepts and mathematics involved step – by – step.
If students lack a firm foundation in physics, it very difficult to try to acquire the necessary background for advanced study at a later stage.
It seems better to postpone interdisciplinary courses in the sciences until students have a firm foundation in one more disciplines.
Memories
I am sure that I can think of a “best” memory because my memories are mostly good. I have been fortunate to be able to work in areas (physics education research and K-20 teacher preparation) that I find interesting and challenging. I have had a productive working environment. Among my “worst” memories are the occasions on which I have had to adjust to the aggressive and arrogant attitudes that are sometimes present in the physics community.
Are you hopeful about the future of physics?
I feel hopeful because I am basically optimistic. I like what I do and other physicists whom I know also like what they do. However, I worry about the apparent failure of much of the public to understand the nature of science, the download trend in finding for science, the downward trend in finding for science, and the need that I perceive for more graduate students with a U.S. undergraduate education.
Another important concern is the common failure to recognize that preparing good teachers is a lengthy process. Many current efforts seem to the directed toward a “quick fix”.
There is a need for special courses for teachers within physics departments that emphasize the development of a sound understanding in both the content and process of physics.
Favorite color
I like most colors, depending the circumstances. Colors that I like to look at and colors that I like to wear are not necessarily the same.
(για μια πρόχειρη μετάφραση αφού επιλέξετε το αγγλικό κείμενο, επικολήστε το στην μηχανή αυτόματης μετάφρασης του Google)
Για μιά καλύτερη μετάφραση - απόδοση πατήστε εδώ
« Γιορτάζοντας τα 75 χρόνια διάκρισης στην ενίσχυση της κατανόησης και της αναγνώρισης της Φυσικής μέσω της διδασκαλίας» ( Celebrating 75 Years of Excellence in Enhancing the Understanding and Appreciation of Physics Through Teaching) απευθύνθηκε σε 75 γνωστούς φυσικούς ερευνητές, δασκάλους φυσικής, συγγραφείς οι οποίοι εξέθεσαν τις απόψεις τους, σε 4 ερωτήσεις, κοινές για όλους
(για τις αλλαγές με τη μεγαλύτερη απήχηση στη Φυσική τα τελευταία 75 χρόνια, για τις αλλαγές στη Φυσική και στη διδασκαλία της φυσικής τα επόμενα 25 χρόνια, για τις αναμνήσεις τους, αν είναι αισιόδοξοι για το μέλλον της Φυσικής, και τέλος για το αγαπημένο τους χρώμα)
Οι 75 φυσικοί επελέγησαν μετά από ψηφοφορία μεταξύ των μελών της Ένωσης στην ιστοσελίδα της Ένωσης. Οι απόψεις τους δημοσιεύτηκαν σε ένα μικρό βιβλιαράκι.
H κ. Lillian C. McDermott
(Professor, Director of the Physics Education Group, University of Washington, Seattle) μας λέει:
Changes with the greatest impact in the past 75 years.
Perhaps the most important positive change in physics education has been a movement away from teaching physics as information to be memorized, experimental results to be verified, and problems to be solved with formulas.
The present trend toward involving students more actively in process of science began in the 1950s with the NSF –funded K-12 curriculum development projects. This inquiry – oriented approach to instruction gradually extended to undergraduate education.
During the past 25 years, research in physics education conducted among university students has helped motivate and guide the development of instructional materials and strategies that are more effective than lectures in promoting active learning by students.
Although computers add a new and helpful dimension to physics instruction, they are too frequently used as a cheap substitute for teachers who are in a better position to respond to specific difficulties encountered by their students.
Because of convenience, multiple – choice tests and homework assignments that are computer – graded are overused and the pedagogical advance to the students of carefully written problems and homework solutions is lost.
Replacing instruction in the laboratory with computers is also undesirable.
Virtual laboratory experiments are not an adequate substitute for “hands – on” experience.
Students benefit from confronting the problems of real experimental measurements, as opposed to idealized examples.
Changes in physics and physics education in the next 25 years
I would like to see an increase in the role of physics education research. It seems to me that treating teaching as a science as well as an art is the most efficient way to achieve cumulative improvement in the effectiveness of instruction.
It is important to recognize where students are intellectually at the beginning of instruction, to identify persistent conceptual and reasoning difficulties, to determine how to address these, and to asses the results.
To build on the work of others, as is the traditional in physics, requires the sharing of results at professional meetings that physicists attend and publication in journals that physicists read.
I also think that there needs to be a much greater emphasis on the preparation of K-12 teachers of physics and physical science.
Physics departments should accept more responsibility for this
task and do it well.In addition to the inappropriate use of technology mentioned above, I am concerned about the trend toward interdisciplinary introductory courses.
It seems to me that in vertically structured subjects, such as physics, one has to build the concepts and mathematics involved step – by – step.
If students lack a firm foundation in physics, it very difficult to try to acquire the necessary background for advanced study at a later stage.
It seems better to postpone interdisciplinary courses in the sciences until students have a firm foundation in one more disciplines.
Memories
I am sure that I can think of a “best” memory because my memories are mostly good. I have been fortunate to be able to work in areas (physics education research and K-20 teacher preparation) that I find interesting and challenging. I have had a productive working environment. Among my “worst” memories are the occasions on which I have had to adjust to the aggressive and arrogant attitudes that are sometimes present in the physics community.
Are you hopeful about the future of physics?
I feel hopeful because I am basically optimistic. I like what I do and other physicists whom I know also like what they do. However, I worry about the apparent failure of much of the public to understand the nature of science, the download trend in finding for science, the downward trend in finding for science, and the need that I perceive for more graduate students with a U.S. undergraduate education.
Another important concern is the common failure to recognize that preparing good teachers is a lengthy process. Many current efforts seem to the directed toward a “quick fix”.
There is a need for special courses for teachers within physics departments that emphasize the development of a sound understanding in both the content and process of physics.
Favorite color
I like most colors, depending the circumstances. Colors that I like to look at and colors that I like to wear are not necessarily the same.
(για μια πρόχειρη μετάφραση αφού επιλέξετε το αγγλικό κείμενο, επικολήστε το στην μηχανή αυτόματης μετάφρασης του Google)
Για μιά καλύτερη μετάφραση - απόδοση πατήστε εδώ
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008
Εξώδικο για τα ταμεία
ΕΝΩΠΙΟΝ ΠΑΝΤΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
ΕΞΩΔΙΚΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Τσιριγώτη Θαναση, μέλους ΔΣ ΟΛΜΕ,
Μακρή Βασίλη, μέλους ΔΣ ΔΟΕ,
Κεφαλληνού Παναγιώτη, Γραμματέα Τεχνικών Δήμου Αθήνας,
Πανοπούλου Φωτεινής, μέλους ΔΣ ΚΕΜΕΤΕ – ΟΛΜΕ,
Ναξάκη Αντώνη, μέλους ΓΣ ΑΔΕΔΥ,
Μάτσα Κατερίνας, μέλους ΓΣ ΑΔΕΔΥ,
Σάμιου Παναγιώτη, μέλους ΓΣ ΑΔΕΔΥ,
Παπαδόπουλου Γιάννη, Προέδρου ΕΛΜΕ ΄Ανω Λιοσίων,
Δανιήλ Μαρίας, Προέδρου ΕΛΜΕ Καλλιθέας-Ν.Σμύρνης,
Ξυδά Αποστόλη, Προέδρου ΕΛΜΕ Ελευσίνας,
Βουρεκά Θοδωρή, Προέδρου ΕΛΜΕ Α΄ Αθήνας,
Δεμερδεσλή Γιώργου, Προέδρου ΕΛΜΕ Β΄ ΄Εβρου,
Φύτρου Πέτρου, Προέδρου ΕΛΜΕ Κυκλάδων,
Γεωργιάδου Νίνας, Γραμματέως ΕΛΜΕ Β΄ Δωδεκανήσου,
Σόφη Γιώργου, μέλους ΔΣ ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας,
Φατούρου Αγγελικής, μέλους ΔΣ ΕΛΜΕ Περιστερίου
ΚΑΤΑ
1) Του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων, που εδρεύει στην Αθήνα, Σταδίου 31 ως νόμιμα εκπροσωπείται
2) Του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Δημοσίων Υπαλλήλων, που εδρεύει στην Αθήνα, Οθωνος 10 ως νόμιμα εκπροσωπείται
3) Του Μετοχικού Ταμείου Πολιτικών Υπαλλήλων, που εδρεύει στην Αθήνα, Λυκούργου 12, ως νόμιμα εκπροσωπείται
Από όλες τις οικονομικές αναλύσεις προκύπτει ότι η τρέχουσα οικονομική κρίση εξανεμίζει σταδιακά τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Η μείωση της αξίας τόσο των μετοχών, όσο και των αμοιβαίων κεφαλαίων προβλέπεται τουλάχιστον στο 50 έως 80% κατά μέσο όρο. Πληροφορίες που το τελευταίο διάστημα έχουν δει το φως της δημοσιότητας στον τύπο, αναφέρουν πως οι απώλειες κατά προσέγγιση των αποθεματικών των ταμείων αγγίζουν, αν δεν έχουν ξεπεράσει, τα 6 δις ευρώ.
Με πρόσφατη ανακοίνωσή του το Ταμείο Προνοίας Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΠΔΥ), μας «ανακοίνωσε» ότι, αφενός έχει χάσει 45% των αποθεμάτων του από το χρηματιστηριακό τζόγο, αφετέρου ότι από τις 1.200 αιτήσεις ΔΥ (το χρόνο) για το εφάπαξ, μπορεί να καλύψει μόνο τις… 590 (!)
Το πρόβλημα φέρεται ως ιδιαίτερα μεγάλο καθώς πέρσι τα αποθεματικά λεηλατήθηκαν από τις κατευθυνόμενες τοποθετήσεις στα «δομημένα ομόλογα». Aποκαλύφθηκε πρόσφατα πως από τα ομόλογα αυτά και μάλιστα για μόνο τέσσερα από αυτά που υπάρχουν στοιχεία, οι απώλειες αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τα 240 εκατομμύρια ευρώ.
Επειδή τα αποθεματικά των Ταμείων δημιουργήθηκαν από τον ιδρώτα των εργαζομένων για να εξασφαλίσουν τις κοινωνικοασφαλιστικές παροχές και όχι για να γίνονται βορά στις τυχοδιωκτικές διαθέσεις της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας.
Επειδή στις εφημερίδες (Οκτώβρης 2008) γράφτηκε και δε διαψεύστηκε, ότι 85 συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι απεβίωσαν χωρίς καν να πάρουν το εφάπαξ, ενώ αντίθετα αυξάνονται συντριπτικά οι αμοιβές των Προέδρων των Ταμείων!!
Επειδή με την ιδιότητά μας των εκλεγμένων συνδικαλιστικών εκπροσώπων των εργαζομένων στους χώρους της εκπαίδευσης έχουμε άμεσο έννομο συμφέρον να πληροφορηθούμε ποια είναι η αξία της περιουσίας των ταμείων που ασφαλίζουν τους Ελληνες εκπαιδευτικούς δημοσίους υπαλλήλους και με ποιον τρόπο διαμορφώθηκε η αξία αυτή.
Ενόψη των ανωτέρω σας καλούμε να μας πληροφορήσετε άμεσα:
1. Σε ποιους άϋλους τίτλους (μετοχές, ομόλογα, δομημένα ομόλογα, άλλα χρηματιστηριακά προϊόντα) επένδυσε το Ταμείο κατά τα τελευταία δέκα έτη και ποια ήταν τα ποσά που επενδύθηκαν στους τίτλους αυτούς
2. Ποια περιουσιακά στοιχεία των Ταμείων (μεταξύ των οποίων και ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου) εκποιήθηκαν για την αγορά αυτών των τίτλων και σε τι τιμή εκποιήθηκαν
3. Ποια είναι η σημερινή αξία των άϋλων τίτλων (αναλυτικά για τον καθένα)
4. Εάν έχει ανατεθεί η διαχείριση των διαθεσίμων του Ταμείου σε τρίτον (τράπεζα, εταιρεία ή άλλο οργανισμό) και σε ποιον
5. Ποια είναι η συνολική περιουσία του Ταμείου σήμερα (αναλυτικά σε τίτλους, ακίνητα κλπ.) και η αξία αυτής
Επίσης σας καλούμε να μας χορηγήσετε αντίγραφο των πρακτικών των συνεδριάσεων των διοικητικών συμβουλίων κατά τις οποίες αποφασίσθηκε η επένδυση του Ταμείου στους ως άνω άϋλους τίτλους, η εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων για την αγορά των τίτλων αυτών και η τυχόν ανάθεση της διαχείρισης διαθεσίμων. Στα ως άνω πρακτικά να εμφαίνεται η σύνθεση των Δ.Σ., τα παρόντα μέλη και τι ψήφισε το κάθε μέλος.
Πηγή: Αλφα Βητα
http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank7_11_08_1706.php
ΕΞΩΔΙΚΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Τσιριγώτη Θαναση, μέλους ΔΣ ΟΛΜΕ,
Μακρή Βασίλη, μέλους ΔΣ ΔΟΕ,
Κεφαλληνού Παναγιώτη, Γραμματέα Τεχνικών Δήμου Αθήνας,
Πανοπούλου Φωτεινής, μέλους ΔΣ ΚΕΜΕΤΕ – ΟΛΜΕ,
Ναξάκη Αντώνη, μέλους ΓΣ ΑΔΕΔΥ,
Μάτσα Κατερίνας, μέλους ΓΣ ΑΔΕΔΥ,
Σάμιου Παναγιώτη, μέλους ΓΣ ΑΔΕΔΥ,
Παπαδόπουλου Γιάννη, Προέδρου ΕΛΜΕ ΄Ανω Λιοσίων,
Δανιήλ Μαρίας, Προέδρου ΕΛΜΕ Καλλιθέας-Ν.Σμύρνης,
Ξυδά Αποστόλη, Προέδρου ΕΛΜΕ Ελευσίνας,
Βουρεκά Θοδωρή, Προέδρου ΕΛΜΕ Α΄ Αθήνας,
Δεμερδεσλή Γιώργου, Προέδρου ΕΛΜΕ Β΄ ΄Εβρου,
Φύτρου Πέτρου, Προέδρου ΕΛΜΕ Κυκλάδων,
Γεωργιάδου Νίνας, Γραμματέως ΕΛΜΕ Β΄ Δωδεκανήσου,
Σόφη Γιώργου, μέλους ΔΣ ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας,
Φατούρου Αγγελικής, μέλους ΔΣ ΕΛΜΕ Περιστερίου
ΚΑΤΑ
1) Του Ταμείου Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων, που εδρεύει στην Αθήνα, Σταδίου 31 ως νόμιμα εκπροσωπείται
2) Του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Δημοσίων Υπαλλήλων, που εδρεύει στην Αθήνα, Οθωνος 10 ως νόμιμα εκπροσωπείται
3) Του Μετοχικού Ταμείου Πολιτικών Υπαλλήλων, που εδρεύει στην Αθήνα, Λυκούργου 12, ως νόμιμα εκπροσωπείται
Από όλες τις οικονομικές αναλύσεις προκύπτει ότι η τρέχουσα οικονομική κρίση εξανεμίζει σταδιακά τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Η μείωση της αξίας τόσο των μετοχών, όσο και των αμοιβαίων κεφαλαίων προβλέπεται τουλάχιστον στο 50 έως 80% κατά μέσο όρο. Πληροφορίες που το τελευταίο διάστημα έχουν δει το φως της δημοσιότητας στον τύπο, αναφέρουν πως οι απώλειες κατά προσέγγιση των αποθεματικών των ταμείων αγγίζουν, αν δεν έχουν ξεπεράσει, τα 6 δις ευρώ.
Με πρόσφατη ανακοίνωσή του το Ταμείο Προνοίας Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΠΔΥ), μας «ανακοίνωσε» ότι, αφενός έχει χάσει 45% των αποθεμάτων του από το χρηματιστηριακό τζόγο, αφετέρου ότι από τις 1.200 αιτήσεις ΔΥ (το χρόνο) για το εφάπαξ, μπορεί να καλύψει μόνο τις… 590 (!)
Το πρόβλημα φέρεται ως ιδιαίτερα μεγάλο καθώς πέρσι τα αποθεματικά λεηλατήθηκαν από τις κατευθυνόμενες τοποθετήσεις στα «δομημένα ομόλογα». Aποκαλύφθηκε πρόσφατα πως από τα ομόλογα αυτά και μάλιστα για μόνο τέσσερα από αυτά που υπάρχουν στοιχεία, οι απώλειες αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τα 240 εκατομμύρια ευρώ.
Επειδή τα αποθεματικά των Ταμείων δημιουργήθηκαν από τον ιδρώτα των εργαζομένων για να εξασφαλίσουν τις κοινωνικοασφαλιστικές παροχές και όχι για να γίνονται βορά στις τυχοδιωκτικές διαθέσεις της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας.
Επειδή στις εφημερίδες (Οκτώβρης 2008) γράφτηκε και δε διαψεύστηκε, ότι 85 συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι απεβίωσαν χωρίς καν να πάρουν το εφάπαξ, ενώ αντίθετα αυξάνονται συντριπτικά οι αμοιβές των Προέδρων των Ταμείων!!
Επειδή με την ιδιότητά μας των εκλεγμένων συνδικαλιστικών εκπροσώπων των εργαζομένων στους χώρους της εκπαίδευσης έχουμε άμεσο έννομο συμφέρον να πληροφορηθούμε ποια είναι η αξία της περιουσίας των ταμείων που ασφαλίζουν τους Ελληνες εκπαιδευτικούς δημοσίους υπαλλήλους και με ποιον τρόπο διαμορφώθηκε η αξία αυτή.
Ενόψη των ανωτέρω σας καλούμε να μας πληροφορήσετε άμεσα:
1. Σε ποιους άϋλους τίτλους (μετοχές, ομόλογα, δομημένα ομόλογα, άλλα χρηματιστηριακά προϊόντα) επένδυσε το Ταμείο κατά τα τελευταία δέκα έτη και ποια ήταν τα ποσά που επενδύθηκαν στους τίτλους αυτούς
2. Ποια περιουσιακά στοιχεία των Ταμείων (μεταξύ των οποίων και ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου) εκποιήθηκαν για την αγορά αυτών των τίτλων και σε τι τιμή εκποιήθηκαν
3. Ποια είναι η σημερινή αξία των άϋλων τίτλων (αναλυτικά για τον καθένα)
4. Εάν έχει ανατεθεί η διαχείριση των διαθεσίμων του Ταμείου σε τρίτον (τράπεζα, εταιρεία ή άλλο οργανισμό) και σε ποιον
5. Ποια είναι η συνολική περιουσία του Ταμείου σήμερα (αναλυτικά σε τίτλους, ακίνητα κλπ.) και η αξία αυτής
Επίσης σας καλούμε να μας χορηγήσετε αντίγραφο των πρακτικών των συνεδριάσεων των διοικητικών συμβουλίων κατά τις οποίες αποφασίσθηκε η επένδυση του Ταμείου στους ως άνω άϋλους τίτλους, η εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων για την αγορά των τίτλων αυτών και η τυχόν ανάθεση της διαχείρισης διαθεσίμων. Στα ως άνω πρακτικά να εμφαίνεται η σύνθεση των Δ.Σ., τα παρόντα μέλη και τι ψήφισε το κάθε μέλος.
Πηγή: Αλφα Βητα
http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank7_11_08_1706.php
Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008
Μια ιστορία που μπορεί να είναι αληθινή!
Του Στέφανου Καραμούτσιου (από τα Πρωϊνά Νέα)
Τελευταία μέρα του Οκτωβρίου και σε Λύκειο της πόλης μας ο Υποδιευθυντής μπαίνει στη Β΄ Λυκείου για να παρουσιάσει τα δίδυμα αδέλφια, Τζάφερ και Μαρίε, αλβανικής καταγωγής που πήραν μετεγγραφή από Σχολείο των Αθηνών.
Με την ευκαιρία και καθώς η καθηγήτρια της Ιστορίας απουσιάζει, αρχίζει να τους κάνει διάφορες ερωτήσεις, ιστορικού κυρίως περιεχομένου...
- Τι γιορτάζαμε προχτές παιδιά;
- Μα την 28η Οκτωβρίου, κύριε, απαντούν όλοι με ένα στόμα!
- Και ποιος είπε το ΟΧΙ, ρωτά ο Υποδ/ντής.
Αμηχανία στην τάξη, ώσπου ο χοντρός στο βάθος απαντά:
- Η κ. Μπεζαντάκου, κύριε, όταν ο Καραμανλής έδιωξε τον αγαπημένο της βουλευτή Δαϊλάκη.
Ο υποδιευθυντής τον κοιτάζει με το βλοσυρό του βλέμμα και ησυχία επικρατεί στην τάξη!
- Ο Ιωάννης Μεταξάς, κύριε, πετάγεται η Μαρίε, στις 28 Οκτωβρίου του 1940, στον Ιταλό πρέσβη, όταν ο τελευταίος του ζήτησε ουσιαστικά την υποταγή της χώρας.
Ικανοποιημένος ο Υποδ/ντής συνεχίζει τις ερωτήσεις του.
- Ποιος είπε το «πολλές τιμές περίμενα από σένα πατρίδα, μα τη τιμή να πεθάνω για χάρη σου δεν την περίμενα;»
Βουβαμάρα στην τάξη ώσπου ο Τζάφερ σηκώνει το χέρι του.
- Ο ποιητής και βουλευτής Λορέντζος Μαβίλης, κύριε στις 8 Νοεμβρίου του 1912 στο Δρίσκο, όταν ξεψυχά χτυπημένος από Τουρκικό βόλι, πολεμώντας για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων!
- Μπράβο Τζάφερ, λέει ο υποδιευθυντής, ικανοποιημένος διπλά, μιας και ο Δρίσκος ήταν το χωριό που γεννήθηκε και ο παππούς του είχε την τιμή να θάψει τον ήρωα ποιητή...
- Και ποιος είπε το «Ελευθερία ή θάνατος» παιδιά;
Μουρμούρα στην τάξη και διάφορα απίθανα ονόματα ακούγονται, ώσπου η Μαρίε σηκώνει το χέρι και
- Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, κύριε, στις 25 Μαρτίου του 1821, όταν σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης των Ελλήνων.
- Ντροπή σας, φωνάζει ο Υποδ/ντής, οι γείτονές μας, οι Αλβανοί, ξέρουν καλύτερα ελληνική ιστορία από σας!
Τη σιωπή, που επικρατεί στην τάξη από την παρατήρηση, σπάει η φωνή του χοντρού από το βάθος, που απευθυνόμενος στη Μαρίε, φωνάζει:
- Σε πήδηξε ποτέ χοντρός;
Έξαλλος ο Υποδ/ντής ουρλιάζει:
- Ποιος θρασύς το είπε αυτό;
- Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, κύριε, πετάγεται η Μαρίε, που έχει και αλβανικές ρίζες, στην πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας Θάτσερ, όταν ρώτησε «ποιος είναι αυτός ο χοντρός που κάθεται στη θέση του Έλληνα πρωθυπουργού», μιας και ο Α. Παπανδρέου είχε γυρίσει εκτάκτως την Ελλάδα, στη διάσκεψη της Ρώμης το 1987!
Αναταραχή στην τάξη ώσπου ακούγεται μια φωνή!
- «Έλεος, θα ξεράσω!»
- Ποιος το είπε αυτό, φωνάζει ο Υποδ/ντής, που είχε χάσει τον έλεγχο της τάξης (Άλλωστε αυτά ήταν και μια από τις αιτίες που το σοφό υπηρεσιακό συμβούλιο δεν τον έκανε ποτέ διευθυντή...)
- Ο πατέρας μου, κύριε, πετάγεται ο Τζάφερ, όταν χτες έβλεπε στην τοπική τηλεόραση κάτι χοντροκομμένους, που αυτοαποκαλούνταν σοσιαλιστές, που έτρωγαν, χυδαία κρέατα και έπιναν ρακιά σε μια γιορτή... δεν θυμάμαι πως την έλεγαν, γιατί του θύμιζαν τους δικούς του σοσιαλιστές από την Αλβανία σε μέρες μαύρες...
Πανζουρλισμός, φωνές και ξαφνικά ένα στριγκ διασχίζει την τάξη και
πέφτει στα χέρια του Υποδ/ντή, που αστραπιαία το κρύβει κάτω από την έδρα, ενώ ουρλιάζει:
- Ποιος το πέταξε αυτό;
- Σκοπιανός ή Τούρκος προβοκάτορας -κάποιοι λένε και για ένα σατανικό κουμπάρο- στον πρόεδρο Κάρολο Παπούλια στην Κομοτηνή, πετάγεται η Μαρίε!
Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές πάνω στα θρανία φωνάζουν, ο Υποδ/ντής σχεδόν λιποθυμά, όταν ανοίγει η πόρτα και προβάλλει το εμβρόντητο κεφάλι του Διευθυντή, που μονολογεί βλέποντας τα χάλια της τάξης: «Είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο!»
- Κωνσταντίνος Καραμανλής ο θείος, απαντά ο Τζάφερ, για να χαρακτηρίσει τη διαχρονική κατάσταση της χώρας...
Σημείωση: Δεν διεκδικούμε την πρωτοτυπία της «σύλληψης» της ιστορίας, αλλά την πατρότητα του περιεχομένου της, που κάλλιστα μπορεί να είναι... αληθινό.
Τελευταία μέρα του Οκτωβρίου και σε Λύκειο της πόλης μας ο Υποδιευθυντής μπαίνει στη Β΄ Λυκείου για να παρουσιάσει τα δίδυμα αδέλφια, Τζάφερ και Μαρίε, αλβανικής καταγωγής που πήραν μετεγγραφή από Σχολείο των Αθηνών.
Με την ευκαιρία και καθώς η καθηγήτρια της Ιστορίας απουσιάζει, αρχίζει να τους κάνει διάφορες ερωτήσεις, ιστορικού κυρίως περιεχομένου...
- Τι γιορτάζαμε προχτές παιδιά;
- Μα την 28η Οκτωβρίου, κύριε, απαντούν όλοι με ένα στόμα!
- Και ποιος είπε το ΟΧΙ, ρωτά ο Υποδ/ντής.
Αμηχανία στην τάξη, ώσπου ο χοντρός στο βάθος απαντά:
- Η κ. Μπεζαντάκου, κύριε, όταν ο Καραμανλής έδιωξε τον αγαπημένο της βουλευτή Δαϊλάκη.
Ο υποδιευθυντής τον κοιτάζει με το βλοσυρό του βλέμμα και ησυχία επικρατεί στην τάξη!
- Ο Ιωάννης Μεταξάς, κύριε, πετάγεται η Μαρίε, στις 28 Οκτωβρίου του 1940, στον Ιταλό πρέσβη, όταν ο τελευταίος του ζήτησε ουσιαστικά την υποταγή της χώρας.
Ικανοποιημένος ο Υποδ/ντής συνεχίζει τις ερωτήσεις του.
- Ποιος είπε το «πολλές τιμές περίμενα από σένα πατρίδα, μα τη τιμή να πεθάνω για χάρη σου δεν την περίμενα;»
Βουβαμάρα στην τάξη ώσπου ο Τζάφερ σηκώνει το χέρι του.
- Ο ποιητής και βουλευτής Λορέντζος Μαβίλης, κύριε στις 8 Νοεμβρίου του 1912 στο Δρίσκο, όταν ξεψυχά χτυπημένος από Τουρκικό βόλι, πολεμώντας για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων!
- Μπράβο Τζάφερ, λέει ο υποδιευθυντής, ικανοποιημένος διπλά, μιας και ο Δρίσκος ήταν το χωριό που γεννήθηκε και ο παππούς του είχε την τιμή να θάψει τον ήρωα ποιητή...
- Και ποιος είπε το «Ελευθερία ή θάνατος» παιδιά;
Μουρμούρα στην τάξη και διάφορα απίθανα ονόματα ακούγονται, ώσπου η Μαρίε σηκώνει το χέρι και
- Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, κύριε, στις 25 Μαρτίου του 1821, όταν σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης των Ελλήνων.
- Ντροπή σας, φωνάζει ο Υποδ/ντής, οι γείτονές μας, οι Αλβανοί, ξέρουν καλύτερα ελληνική ιστορία από σας!
Τη σιωπή, που επικρατεί στην τάξη από την παρατήρηση, σπάει η φωνή του χοντρού από το βάθος, που απευθυνόμενος στη Μαρίε, φωνάζει:
- Σε πήδηξε ποτέ χοντρός;
Έξαλλος ο Υποδ/ντής ουρλιάζει:
- Ποιος θρασύς το είπε αυτό;
- Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, κύριε, πετάγεται η Μαρίε, που έχει και αλβανικές ρίζες, στην πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας Θάτσερ, όταν ρώτησε «ποιος είναι αυτός ο χοντρός που κάθεται στη θέση του Έλληνα πρωθυπουργού», μιας και ο Α. Παπανδρέου είχε γυρίσει εκτάκτως την Ελλάδα, στη διάσκεψη της Ρώμης το 1987!
Αναταραχή στην τάξη ώσπου ακούγεται μια φωνή!
- «Έλεος, θα ξεράσω!»
- Ποιος το είπε αυτό, φωνάζει ο Υποδ/ντής, που είχε χάσει τον έλεγχο της τάξης (Άλλωστε αυτά ήταν και μια από τις αιτίες που το σοφό υπηρεσιακό συμβούλιο δεν τον έκανε ποτέ διευθυντή...)
- Ο πατέρας μου, κύριε, πετάγεται ο Τζάφερ, όταν χτες έβλεπε στην τοπική τηλεόραση κάτι χοντροκομμένους, που αυτοαποκαλούνταν σοσιαλιστές, που έτρωγαν, χυδαία κρέατα και έπιναν ρακιά σε μια γιορτή... δεν θυμάμαι πως την έλεγαν, γιατί του θύμιζαν τους δικούς του σοσιαλιστές από την Αλβανία σε μέρες μαύρες...
Πανζουρλισμός, φωνές και ξαφνικά ένα στριγκ διασχίζει την τάξη και
πέφτει στα χέρια του Υποδ/ντή, που αστραπιαία το κρύβει κάτω από την έδρα, ενώ ουρλιάζει:
- Ποιος το πέταξε αυτό;
- Σκοπιανός ή Τούρκος προβοκάτορας -κάποιοι λένε και για ένα σατανικό κουμπάρο- στον πρόεδρο Κάρολο Παπούλια στην Κομοτηνή, πετάγεται η Μαρίε!
Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές πάνω στα θρανία φωνάζουν, ο Υποδ/ντής σχεδόν λιποθυμά, όταν ανοίγει η πόρτα και προβάλλει το εμβρόντητο κεφάλι του Διευθυντή, που μονολογεί βλέποντας τα χάλια της τάξης: «Είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο!»
- Κωνσταντίνος Καραμανλής ο θείος, απαντά ο Τζάφερ, για να χαρακτηρίσει τη διαχρονική κατάσταση της χώρας...
Σημείωση: Δεν διεκδικούμε την πρωτοτυπία της «σύλληψης» της ιστορίας, αλλά την πατρότητα του περιεχομένου της, που κάλλιστα μπορεί να είναι... αληθινό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
